Het college van wethouders en burgemeester gaat in de Reeshof een volksraadpleging houden over de plaats van het trapveldje. Na al het gedoe hierover in Tilburg Noord en in Tilburg-West wil de wethouder hier zijn vingers niet meer aan branden en mogen de bewoners het zelf uitzoeken.
Ook GroenLinks pleit er al jaren voor de burgers van Tilburg meer en betere inspraak te geven op veranderingen in straat, wijk en stad. Als er vragen uit de buurt komen voor trapveldjes dan kan de gemeente dit verzoek communiceren in de buurt en samen met de jongeren en met de buurt nadenken over een goede plek en over de voorwaarden waaronder een dergelijk veldje aangelegd wordt. Samen kom je er wel uit, hiervan zijn prima voorbeelden te vinden. In een aantal gevallen blijft er dan een groep bewoners die tégen blijft en kun je niet meer doen dan hopen dat ze uiteindelijk toch positief zijn zoals is gebeurd in Tilburg-Noord.
Daar waar je problemen verwacht moet je een strak proces inzetten en duidelijk maken wanneer wie welk besluit neemt. De inzet moet altijd zijn dat er een grote groep mensen positief is over plaats en randvoorwaarden. Iedereen positief zal niet lukken maar daar moet je als wethouder maar tegen kunnen.
Om, zoals in de Reeshof wordt voorgesteld, de beslissing bij de bewoners te laten vinden wij in dit geval een erg slecht idee. De wethouder noemt zelfs het ‘niet in mijn achtertuin denken’ als aanleiding voor deze aanpak. Je ziet het al voor je: die straat waar het lukt de meeste handtekeningen tegen te krijgen is van het trapveldje verlost. De winnende buurt is de buurt die geen trapveldje krijgt. Tip: een buurtbarbecue betaald uit het verrijk je wijkbudget als beloning.
De cohesie in de straat versterkt ten koste van de gemeenschappelijke vijanden: hangjongeren en andere straten (die je het trapveldje voor de deur wel gunt). De straat waar het trapveldje komt als loosers…waar de huizenprijzen onmiddelijk dalen en waar niemand zich ooit nog inzet voor iets collectiefs.
Deze negatieve vorm van participatie is niet wat we moeten willen. De kunst is om straten en buurten aan je bureau te krijgen die smeken of ze alsjeblieft een mooi trapveldje voor de jeugd mogen te stimuleren het proces in de buurt aan te gaan om draagvlak te creëren. Ondersteun ze daar maximaal bij, geef ze desnoods middelen om een keer bijeen te komen in het buurthuis, betaal de koffie en ga ervan uit dat het werkt. Laat de beslissing of het er wel of niet komt niet afhangen van de buurt. Neem zelf de beslissing op basis van een aantal objectieve criteria en stel voorwaarden aan de gebruikers, sluit desnoods een contract met ze af.
Als gemeentebestuur moet je niet toegeven aan de afnemende tolerantie voor jongeren.GroenLinks pleit voor meer ruimte voor jongeren en voor een daadkrachtig bestuur!
Reacties
Eén reactie op “volksraadpleging als oplossing voor besluiteloosheid?”
Waarschijnlijk is er weinig mis met de procedurele overwegingen om dit stuk een dergelijk negatieve wending te geven. Ik moet zeggen dat ik op geen enkel moment op deze wijze naar deze 'verkiezing' heb gekeken.
Het is haast typisch voor deze tijd om zelfs voor een trapveldje het draagvlak te onderzoeken. Ik ben opgegroeit in de Reit waar haast elke straat een trap- of basketbalveldje heeft. Dit was fantastisch als kleine jongen en de vriendjes die ik toen heb opgedaan zijn deels nog steeds mijn vrienden.
Ik vind dit een erg vreemd stuk, en mochten de overwegingen achter dit stuk kloppen dan vind ik dat niet minder dan zorgwekkend. Los hiervan: contracten opstellen met potenti