Is het personeel in Zorgcentra in Tilburg onvriendelijk? Of wordt er voor onze ouderen niet goed gezorgd? Alles zal misschien veel beter kunnen, maar de TVP heeft niet de indruk dat het verzorgend personeel er niet alles aan doet om het de mensen naar de zin te maken.
Zoals dat in een democratische partij hoort, wil ik graag onze lijstduwer Jan van Beurden de gelegenheid geven zijn verhaal te doen. Een korte reactie van mijn kant: toen ik met mijn 81-jarige moeder hier en daar eens een kijkje ging nemen werden wij overal allervriendelijkst ontvangen door zeer betrokken personeel, ook in Zorgcentrum Reyshoeve.
Loes Dielissen, lijsttrekker TVP
door Jan van Beurden, lijstduwer en nummer 30 TVP
Beste Bertje,
Onderstaand mijn column in het Reeshof Journaal (bij jou hopelijk toch bekend) van vorige week. Misschien heeft het echtpaar waar jij het over hebt (vorig weblog) een slechte ervaring gehad in Zorgcentrum Reyshoeve. Ik heb de afgelopen maanden ook moeten winkelen (oneerbiedig gezegd) binnen de Tilburgse bejaardenzorg, inclusief Reyshoeve. Ik heb niet gekozen voor die instelling maar het was een goede tweede. Gelukkig durf ik te stellen dat jouw beschreven ervaring een incident moet worden genoemd en in mijn ervaring zeker geen regel. En laat ze het zeker melden bij de directie als zoiets toch voor zou komen.
Met vriendelijke groeten, Jan
Geboren, "ene driekoningenavond" in 1920. Dochter van een respectabele
aannemer aan de Broekhovenseweg in Tilburg. Op 1 na de jongste in een gezin
van 7. Wilde, sportieve meid die fanatiek atletiekte bij de vereniging David.
Vroeg geëmancipeerd, want ze was voor en tijdens de oorlog cheffin bij de Gruyter
in de Goirkestraat. Geen katje om zonder handschoenen aan te pakken want
toen de Duitsers ze aanhielden om haar fiets af te pakken liep ze tot de
verbazing van enkele omstanders met d’r fiets verder. Misschien hielp het
ook dat het een knappe meid was, wie zal het zeggen. Haar vriend moet
onderduiken en zit in het verzet. Door jeugdige onbezonnenheid wordt hij
opgepakt en vastgezet. Zij probeert hem vrij te praten maar met minder
succes dan met de fiets. Hij wordt op transport gezet naar Zeeland om mijnen te leggen maar springt uit de vrachtauto en ziet kans terug in Tilburg te komen. Oktober 1944 lijft
hij zichzelf in bij de Engelsen en wordt sergeant-tolk. Dat zijn
gevechtsfunctie tevens boordschutter is in de hoofdkwartiertank van zijn
bataljon, weet hij tot na de oorlog te verzwijgen voor zijn moeder en
zijn vriendin. Hij strijdt vooraan en na de bevrijding spoort hij in de regio Hamburg
verstopte nazi’s op. In Oktober 1945 trouwen de twee. Hij in zijn Engelse uniform met daarop de
military medal for bravoury in the field. Hij begint voor zichzelf een
kolenhandel met een "overgehouden" Engelse legertruck en is succesvol. Een
van de beter bekende Tilburgse ondernemers. Zij is de vrouw achter de man en werd op handen gedragen door die man. Veel te vroeg sterft de man en laat een vrouw achter die er nu, bijna 20
jaar later nog verdriet om heeft. Een bewogen en vol leven.
En, o ja, het tweetal krijgt 5 kinderen. 4 Dochters en 1 zoon, de jongste.
En dat ben ik dan, uw wijkschrijvertje.
Waarom geen scherpe, beetje humoristische column, zoals u van me gewend bent
maar een heel klein stukje geschiedenis van een Tilburger?
Die wilde, sportieve en geëmancipeerde cheffin, die haar fiets niet af wilde
geven heb ik met mijn zusters verhuisd naar wat de laatste halte zal zijn.
Een beetje slecht ter been maar vooral erg vergeetachtig konden wij de hulp
die ze nodig had niet meer voldoende invullen.
Vooral het alleen zijn werd te angstig en risicovol.
Ik heb een slechte week gehad. Iemand die het al eerder aan de been had
gehad noemde het een begrafenis zonder graf. En even voelde het zo.
Moeder zit in Mariahof, oorspronkelijk alleen voor bejaarde religieuzen maar
in een krimpende markt wordt ook daar het marktgebied vergroot. Er zijn nog
maar 2 leken dus nog veel nonnetjes en paters. Allemaal mensen die hun leven
niet aan God hebben gegeven, zoals graag wordt gezegd en ze zelf zullen
zeggen, maar mensen die hun leven aan hun naasten hebben gegeven. Naasten in
landen als Kenia, Mozambique en Indonesië om er maar enkele te noemen. En
dat voel je in het gebouw. Een sfeer, een sereniteit die eigenlijk niet meer
van deze tijd is, helaas. Als ze wil, niets moet (!) kan ze ’s ochtends naar de kapel voor een mis en er wordt tegen de avond een rozenhoedje gebeden. Maar ook gezellige
doe-middagen zoals bijvoorbeeld Brabantse liedjes zingen.
U mag het ouderwets vinden en dat is het ook maar moeder knapt zienderogen
op. Ze eet beter en de heldere momenten zijn vaker. Haar humor was ze nog
niet verloren maar wordt weer spitser..
Soms kijkt ze weemoedig naar de foto van haar Piet. Daar zullen de nonnekes
niks aan kunnen doen Maar soms twinkelt in haar ogen de wilde en sportieve
meid, die cheffin was bij de Gruyter en geen afstand wilde doen van haar
fiets. De volgende week zal beter zijn dan de vorige en dan krijgt u weer mijn
gebruikelijke column. Dan zit ik weer beter in mijn vel.
Ouderdom is het meest onverwachte van alles dat een mens kan overkomen.
Trotski 1935.