Het werd die zaterdagochtend niet het weerzien waar ik stiekem toch wel meer op gehoopt had, dan ik voor mezelf toe had willen geven.
Geen drommen volk die stonden te wachten totdat ze aan de beurt waren om het boek in ontvangst te nemen. En onderwijl met elkaar aan de praat raakten over die vervlogen tijden.
Dat aan de praat raken zat er nauwelijks in. Constateren hoe vervlogen het allemaal was, des te meer. Het gedenkboek over het Pauluslyceum kon worden afgehaald op mijn oude school, die echter allang ten prooi was gevallen aan de 2Collegeketen.
Van binnen bleek er veel bijgebouwd. Van het oorspronkelijke gebouw riepen alleen enkele spijkervaste elementen herinneringen op. De inrichtingen van alle klassen waren dermate veranderd, dat mijn picturale geheugen geen enkel ankerpunt meer kon vinden.
Ik trof tevens een leeg geruimd biologielokaal. In een vitrine waren een wat verstofte vlinder en een los eendenpootje achter gebleven. Als HAVO scholier was ik bij de aanblik van zoiets waarschijnlijk vervallen in quasipoëtische verzuchtingen over het grauwe scholierenbestaan – de vergelijkingen laten zich raden- maar ik was te lang weg om iets dergelijks na te voelen.
Later raakte ik in gesprek met een oud-conrector, met wie destijds nooit van doen had, en die mij dan ook niet herkende. Hij vertelde dat hij het onderwijs niet miste. Hij was inmiddels drie keer grootvader geworden, en paste veel op zijn kleinkinderen. ,,Je rolt er vanzelf uit", verklaarde hij. Dit had hij ook ervaren toen hij als beginnend conrector aanvankelijk nog les had gegeven. ,,Ik liep ooit door de gang, toen ik mijn wiskundeklas tegen kwam. Die vroegen waarom de les niet doorging. Was ik het gewoon vergeten. Op een gegeven moment ben je ergens blijkbaar klaar mee, en is het tijd voor iets anders."
Op de terugweg besefte ik dat ik was vergeten om te kijken of de NOR en de Metro er nog waren, en dat ik geen enkele aanvechting daartoe had gehad. Inderdaad: eruit gerold. De betrekkelijkheid van de waarde die je aan dingen hechtte drong in volle omvang tot mij door. Ook nostalgie heeft een houdbaarheidsdatum.