Eén Euro slechts vroeg de kraamhoudster voor de onvolprezen koopvideo van de eerste Tilburgse Revue ‘Kannen en kruiken’. De registratie van deze revue was zo slecht dat het bijkans legendarisch was. Even legendarisch was de bedroevende verkoop van deze band.
Voor een Euro kon ik dit cultobject niet laten liggen. Drie rommelmarkten in twee pinksterdagen brachten mij buiten deze aankoop een stapeltje boeken en een paar DVD’s op. En een paar levensverhalen.Zoals van de kraamhouder die mij van de vorige markt nog herkende.
,,Gij bent die ene die giestere op ut schaaje van de mèrt kwam.” sprak hij. ,,Jè, dè weet ik nog goed.”
,,’t Was ook gisteren pas” merkte ik op.
,,Jè, mar ik onthou iedereen. Dè komt, ik heb un fotografisch geheugen. En dè kwam me in mun werk vruuger van pas, want ik heb aatij langs de weg gezete as vertegenwoordiger. Ik zat in de horeca. En m’n klante hoefde me nie eens te vertelle wè ze nodig hadde, dè wies ik zo wel, dè hoefde ik nie op te schrèève of niks.”
Mijn fotografische geheugen zei mij echter dat alles wat er op de kraam lag hetzelfde was als de vorige dag, dus rondde ik de conversatie af met de belofte nog eens terug te komen als de kraam weer eens met nieuw assortiment bijgevuld was. Hij zou het onthouden.
De ijscoboer iets verderop herkende mij ook. Van de keren dat ik hem in mijn buurt was tegengekomen. ,,Ge zult me wel gemist hebben, want ik rij voortaan een andere route” sprak hij met Vlaamse grensstreekstongval. Hij kwam nog wel bij mij in de straat, maar hing minder lang in de buurt rond dan vroeger. Teveel gesloopte en dichtgespijkerde panden, te weinig bewoners. ,,En m’n vader is ineens overleden, dus toen heb ik ook even niks meer gedaan” sprak hij terwijl hij een bananenboot voor me klaarmaakte.
,,Gecondoleerd” sprak ik. ,,Dank je wel” sprak hij. ,,Da’s dan vier Euro zestig.”
Zo verliet ik de pinkstermarkt met een bakje bananenboot, een tasje vers lees- en kijkvoer en een klein rugzakje met andermans wel en wee.