Geplaatst

Gedenktekens

Sinds 30 juni vorig jaar is Gizmo vermist. De wanhopige oproep van de familie Van Baast siert nog steeds de lantaarnpaal bij mij om de hoek.Het affiche, geplastificeerd en met veel plakband omwikkeld, heeft heel wat buien doorstaan. Het is nauwelijks aangetast.
De familie Van Baast looft geen beloning uit, maar vermeldt wel een huisadres, een vast nummer en een mobiel nummer voor ieder die iets over hun verdwenen groengele parkiet kan vertellen.
Bij het passeren van hun woning biedt een zo terloops mogelijk geplaatste blik naar binnen geen uitsluitsel. Vitrages onttrekken de huiskamer vrijwel geheel aan het zicht. Geen contouren van een al dan niet bevolkte vogelkooi te ontwaren.
Enkele lantaarnpalen verderop meldt een eveneens alle buien trotserend affiche dat 17 juni vorig jaar John en Armanda getrouwd zijn. De bijgevoegde foto van het paar zegt mij niks. Maar van de familie Van Baast had ik ook nooit eerder gehoord.
Mogelijk kennen John en Armanda en de familie Van Baast elkaar ook niet. Hoewel ze niet ver van elkaar af zullen wonen.
Maar buiten dat hebben ze één raakvlak: juni 2005. Of, om preciezer te zijn, de twee laatste weken van juni 2005. De weken die geluk brachten voor de ene familie en tegenslag voor de ander. En beiden uitten zij hun bijbehorende gevoelens door lantaarnpalen te beplakken met biljetten, stevig ingetaped tegen weer en wind.
Binnen een straal van een paar honderd meter prijken een verkondiging van groot geluk en een verkondiging van klein leed op twee lantaarnpalen.
En geen onverlaat die ze eraf scheurt. Geen schoonmaker die ze verwijdert. Godzijdank.
De postertjes staan samen voor het geluk en het verdriet die soms zo dicht naast elkaar liggen. De een is een eerbetoon aan de liefde, de ander aan de verworvenheid om je dierbaren in je nabijheid te hebben.
Daarom alleen al moeten ze blijven hangen. Ook al komt Gizmo nooit meer terug, en ook al gaan John en Armanda uit elkaar. Maar dat laatste zie ik niet gauw gebeuren. Want als ze  door hun buurt lopen, zien ze dagelijks een gedenkteken van hun prille geluk.