Diddl

De rij begon bij de lunchroom naast Gianotten en eindigde ver voorbij de juwelier. En de rij was tot aan het stadhuis geweest indien er geen bordje met ´Niet meer aansluiten s.v.p.´ was neergezet. Alle kinderen die met Diddl op de foto wilden moesten immers voor zes uur afgewerkt worden. Langer bleef de Emmapassage niet open.Het was lang in de rij staan voor een korte ontmoeting met een grote pluchen muis. Een ontmoeting mag het eigenlijk niet eens genoemd worden. De kinderen, vaak amper tot heuphoogte van de muis reikend, konden niet eens oogcontact met de pop maken. Ze moesten naast Diddl op een bankje gaan zitten, vervolgens werd er een snelle kantenklaarkodak geknipt en moest er weer plaatsgemaakt worden voor het volgende kind. ,,Niet wachten, daar hebben wai kein Zeit voor!” riep de jongen van het Diddl-promotieteam door de microfoon. Zijn overduidelijke Duitse accent gaf hem de allure van een ouderwetse kermisomroeper. ,,Willen jullie zamen? Je moet hem wel festhouden ja! Festpakken!” Want er moest wel iets van de magie in stand gehouden worden. Dat er met zo’n grote reclamepop niet te communiceren viel was tot daar aan toe, maar ter compensatie sloeg Diddl zijn arm om elk kind heen en maakte hij even een wrijvende beweging. Ook zwaaide Diddl samen met elk kindje even naar de fotograaf. Als dank voor de medewerking aan de instandhouding van de illusie kreeg elk kind een Diddl-ballon en een papieren zakje met een verrassing bij de foto. Om een extra zakje en een extra ballon te scoren poseerde soms ook een ouder of een grote zus met de pluchen muis. Ietwat giechelig maar zonder gêne. Elke ballon is er immers een. De meeste kinderen leken zich overigens nauwelijks bewust van de ontmoeting met hun held. Met een uitdrukkingsloos gelaat namen ze op de bank plaats naast de pluchen muis. Gelukkig hebben ze de foto’s nog. De gebeurtenis was te snel en te oppervlakkig en de herinnering zal hoogstens vaag wezen, maar het bewijs is onomstotelijk: een levenslang souvenir aan merchandising anno 2005.