De lange slungelige jongen in het geruite hemd leek er geen acht op te slaan dat op de loopband ruimte voor zijn boodschappen was ontstaan. Hij staarde glazig voor zich uit, niet van zins om de inhoud van zijn schaars gevulde karretje op de band te zetten. Hij was ogenschijnlijk vergeten dat hij in een kassarij stond en waarom.
Hij leek ook niet te bemerken dat ik, als vormelijke voorganger in de rij, alvast het onderscheidingsbalkje had klaargezet. Of hoe het ook heten mag, dat balkachtige dingetje dat een scheiding aanbrengt tussen de boodschappen van de ene klant en de boodschappen van de ander.
Het neerleggen van het balkje geldt als een soort supermarktetiquette. De jongen achter mij was er blijkbaar niet bekend mee.
Want toen hij even later toch uit zijn trance leek te ontwaken, deed hij een greep naar de rij balkjes aan de zijkant van de kassa. Om vervolgens te constateren dat er al een lag. Het drong kennelijk tot hem door dat hij mij wel degelijk dat balkje had zien neerleggen.
,,Kijk, dat is dus zo´n automatisme” dacht hij hardop in mijn richting. ,,Ik doe er een greep naar en dan blijkt dat die meneer hier voor mij zo aardig is geweest om er al eentje voor mij klaar te leggen. Ik heb zo mijn eigen structuurtje voor bepaalde dingen en dat wordt dan ineens helemaal doorbroken.”
,,Tja” sprak ik, mij bewust van de verantwoordelijkheid voor mijn daad, ,,het valt niet mee als mensen aardig gaan doen, hè?”
,,Ja, het is zeer verwarrend als mensen aardig gaan doen” sprak de jongen op een toon die zowel voor ernstig als voor ironisch door kon gaan.
,,Ben je nou ontregeld?” vroeg ik op een toon die de zijne moest benaderen.
,,Nee hoor” sprak de jongen op nog steeds dezelfde toon. ,,Ik zou willen dat ik de hele dag kon denken in paradigma’s.”
Helaas was ik hierna gelukkig aan de beurt, zodat het gesprek niet verder meer ging. Maar een conversatie over paradigma’s in de kassarij bij de Aldi…Ik vond het wel weer verrassend genoeg voor die dag.
Het neerleggen van het balkje geldt als een soort supermarktetiquette. De jongen achter mij was er blijkbaar niet bekend mee.
Want toen hij even later toch uit zijn trance leek te ontwaken, deed hij een greep naar de rij balkjes aan de zijkant van de kassa. Om vervolgens te constateren dat er al een lag. Het drong kennelijk tot hem door dat hij mij wel degelijk dat balkje had zien neerleggen.
,,Kijk, dat is dus zo´n automatisme” dacht hij hardop in mijn richting. ,,Ik doe er een greep naar en dan blijkt dat die meneer hier voor mij zo aardig is geweest om er al eentje voor mij klaar te leggen. Ik heb zo mijn eigen structuurtje voor bepaalde dingen en dat wordt dan ineens helemaal doorbroken.”
,,Tja” sprak ik, mij bewust van de verantwoordelijkheid voor mijn daad, ,,het valt niet mee als mensen aardig gaan doen, hè?”
,,Ja, het is zeer verwarrend als mensen aardig gaan doen” sprak de jongen op een toon die zowel voor ernstig als voor ironisch door kon gaan.
,,Ben je nou ontregeld?” vroeg ik op een toon die de zijne moest benaderen.
,,Nee hoor” sprak de jongen op nog steeds dezelfde toon. ,,Ik zou willen dat ik de hele dag kon denken in paradigma’s.”
Helaas was ik hierna gelukkig aan de beurt, zodat het gesprek niet verder meer ging. Maar een conversatie over paradigma’s in de kassarij bij de Aldi…Ik vond het wel weer verrassend genoeg voor die dag.