,,Dat zou ik niet durven zeggen” sprak de bonkige man aan de leestafel met wie ik in gesprek was geraakt over de Tilburgse horeca.Zijn behoedzame antwoorden vormden een vreemd contrast met zijn stevige, breed geschouderde postuur. Hij oogde als iemand die dwars door de muur heen ging om voorwaarts te komen in het leven, maar hij klonk als het tegenovergestelde.
Dat het Patronaat het stom en voorbarig had aangepakt met dat deurbeleid zou hij niet durven zeggen. En dat de exploitant die de Korenbeurs had overgenomen een onzinnige move zou hebben gemaakt door het om te dopen tot Café Karel zou hij ook niet durven zeggen.
,,Ik kom daar ook nooit. Dus ik weet niet of het goed loopt” zo legde hij uit. ,,Nee, dat zou ik niet durven zeggen.”
Hij wist het sowieso niet zo goed van al die andere café’s.
,,Ik kom eigenlijk nooit verder dan hier” bekende hij. ,,Bij dit café voel ik geen drempelvrees.”
Ik vroeg hem waar die drempelvrees op berustte.
,,Hier kan ik gerust in mijn eentje naar binnen gaan” zo liet hij zijn behoedzaamheid ineens varen. ,,Hier kan ik gewoon aan de leestafel gaan zitten en makkelijk met mensen in gesprek raken. Maar als ik nou in Havana of in Café Karel in mijn eentje aan de bar ga zitten, dan zitten de mensen me toch een beetje aan te kijken van: wat zit hij daar nou in z’n eentje?”
Welwillend wees ik hem nog op de laagdrempeligheid van andere kroegen zoals ’t Elfde Gebod, maar de behoedzaamheid kreeg hem weer onmiddellijk in zijn greep:
,,Dat is op de Paleisring, hè? Tja, daar kom ik nooit. Dus dat zou ik niet durven zeggen.”
Met een verdere inkijk in zijn leven was hij verder allerminst terughoudend. Via de weinige etablissementen die hij als man alleen binnen durfde kwam hij op de liefde die maar niet op zijn afgebakende pad wilde komen.
,,Dat kan natuurlijk altijd nog gebeuren” trachtte ik hem moed in te spreken. ,,Het valt alleen niet te voorspellen waar of wanneer.”
,,Nee.” zuchtte hij. ,,Dat zou ik niet durven zeggen.”
Geplaatst