Blaak

,,Rust. Daarvoor wonen de meeste mensen hier. Je ziet het in het straatbeeld terug: weinig auto’s, weinig mensen. En de meeste mensen die elkaar op straat treffen houden het bij een korte groet. Ook als ze al twintig jaar buren zijn.De geluiden die je hier het meeste hoort zijn van ruisend riet en waaiende bomen. Verderop in de stad schijnt het heel anders te zijn: veel meer auto’s, veel minder bomen. En al helemaal geen vijvers. Ik zou het niet weten. Ik ben nooit verder gekomen dan hier. Waarschijnlijk zal ik ook nooit verder komen. Hoeft ook niet. Elders zal het gevaar misschien van een andere orde zijn, maar gevaar blijft het. Of het nu een auto is of een reiger. Voor de reiger ben ik te groot geworden. Maar drie van mijn kinderen heeft hij al te pakken gehad. Zoals hij ook twee van mijn zusjes verschalkte. Ik heb nu alleen mijn zoontje nog. Hij is al halfwas, dus hij zal er wel doorkomen. Maar het idee dat hij net zo’n perverseling als zijn vader zal worden vervult mij soms met walging. Want eenmaal volwassen zal hij met zijn kornuiten weerloze wijfjes insluiten en tot groepsseks dwingen. Zo zal hij kroost verwekken zoals zijn vader hem ooit verwekt heeft. Zo gaat het hier: als je eindelijk te groot bent voor reigers, eksters en waterratten word je verkracht door woerden die je met kinderen opzadelen die je weer goeddeels aan reigers, eksters en waterratten kwijt speelt. Ik heb me er maar bij neergelegd. Het zijn de wetten van de jungle. En de mensen hier hebben het ook maar geaccepteerd. Ze grijpen althans niet in als ik weer eens door vier woerden belaagd wordt. En als er een jong eendje verschalkt wordt kijkt ook geen mens op of om. Waarom zouden ze zich er ook druk over maken? Zíj zijn het niet die verkracht worden. En het was nooit hún kroost dat vermoord werd. Bovendien: waarom zouden ze zich na een lange vermoeiende werkdag nog met ons bezighouden? Rust. Daarvoor wonen de meeste mensen hier. Hún rust.”