Langzaam ebt hij weg uit het straatbeeld, de Allee. De laatste verkopers slijten hun laatste nummers en dan is het echt over.
,,Wat ga je nou doen?” vroeg ik de Alleeverkoper achter de HEMA. ,,Werk zoeken denk ik” antwoordde hij gelaten. ,,Misschien bij m’n oom bij de Jumbo. In de boekhouding of zo.”
Een andere straatkrantverkoper die ik achter de HEMA trof wilde zijn stiel trouw blijven, al paste de Jumbo eveneens in zijn toekomstbeeld.
,,D’n Bossche straotkraant verkôope denk” luidde zijn meest waarschijnlijke overlevingsplan. ,,Aanders doen die Bosniërs ’t wel. Pas stonde ze nog bij de Jumbo waor ik normaol stao. Ik zeg: wiebere, dees is mèn plek hier. Jè, ge moet vûr oew èège opkome, hè.”
Een echte dakloze was deze verkoper overigens niet meer. Via begeleid wonen had bij inmiddels een appartementje betrokken. Maar bij zijn uitkering kon hij niet. ,,Ik heb zeuve uuro traktement per dag. Daor kan ik amper ete van kôope. Mar ik moet zegge: ik ha vûr twintigduuzend uuro schuld en naa is dè bekaant afgelost. Mar jè, meej diejen Allee d’r bij kon ik beter öt de weg, hè. En ik kan wel gaon werke, mar dan haawt Traverse ôk mun geld vaast. Mar dès misschien mar goed ôk. Ak vruuger op stap ging en ik ha drie meier in munne zak, dan ginge die drie meiers op. Want vûr minder as virtig glaoze bier op unne dag telde nie mee. En dan bleef ik gerust drie, vier daoge weg. Dè gao naa nie mir.”
De Bossche zelfkrant zat niettemin nog niet in zijn weekendtas, welke gevuld was met resterende Allees en zijn in zilverpapier gewikkelde lunchpakket.
Het was een typische overgangstas: de oude handel was nog niet verdwenen, de nieuwe handel was nog niet gearriveerd.
In de Heuvelstraat was de vernieuwing van het straatbeeld die dag op een andere manier merkbaar dankzij een Indiaase jongen die op hoogte van C & A oorstrelend harp zat te spelen. Zijn collectehoed puilde uit en menige voorbijganger bleef, half wegdromend, lange tijd staan luisteren.
Het straatbeeld verandert wel, maar het verarmt nooit.