De fietser op jaren haalde behoedzaam het Jumbotasje van zijn stuur af vooraleer hij naast mij op het parkbankje plaatsnam. Even behoedzaam zette hij het tasje naast zich neer. Hij stroopte het voorzichtig naar beneden tot er een bierblikje zichtbaar werd.
,,Net bij de Jumbo gekocht" zei hij ten overvloede. ,,Eigelijk meude gin bier drinke op straot, hè. Mar as de pliesie ut zie zulle ze wel zien dek ginne daklôoze zèè. Daor zulle ze nie moeilijk over doen denk ik."
Toch zette hij het blikje na iedere teug terug in het verfrommelde hoopje Jumbotas. Voorzichtigheid bleef geboden. Het smaakte hem er niet minder om bij deze tropische temperaturen.
Het deed hem terugverlangen naar de tijd dat hij als marinier op de Antillen verbleef. ,,Daor is ut nôot zôo benauwd. Daor stao un passaatwind, hè."
Nu moest hij het met de Hollandse zomer doen. Maar als hij straks in zijn tuintje zou zitten zou het allemaal best te doen zijn.
,,Dan vatte we un paor bakke koffie en un ijsco en dan is d’n aovond wir om, hè. Zôo werkt dè."
Het tevreden zijn met kleine dingen zat duidelijk diep in hem verankerd. Maar als hij om zich heen keek moest hij constateren dat hij een uitzondering was.
,,As ik zie hoe ontevreje de meense vôrt zèèn dan zeg ik: de mens is niks. Hoe beter dè ge de meense leert kenne, hoe meer dè ge van diere gaot haawe."
Maar zijn eigen leefstijl had hem achteraf gezien ook verbaasd.
,,Ik wit nog wel dè mèn bruiloft driehonderd gulde heej gekost en dè we die gevierd hebbe in ut hèùs van mun schoonouders. En as ge naa ziet dèsse gerust twintig-, dertigduuzend uuro aon unne bruiloft ötgeve, dan denk ik: is ut naa echt zôo nôodig gewist dè wij aatij zôo zèùnig gelèèfd hebbe?"
Dit overpeinzende nam hij nog een slokje uit zijn bierblikje, dat hij daarna weer zorgvuldig in zijn verfrommelde, verdekt opgestelde Jumbotasje stopte. Met het oog op de politieagenten die er toch niks van zouden zeggen en die in geen velden of wegen te bekennen waren.