In de bus viel mijn oor plotseling op de dialoog van de jongen en het meisje achter mij. Schijnbaar was het meisje een aanstormend schrijftalent.
,,…Dus ik zeg weet je zeker dat je dat verhaal wilt lezen? Want het is echt ultra heavy, hoor. Maar hij wou dat ik ’t naar ‘m toe mailde. Hij mailde terug, hij zei dzjiezus, dit is echt heavy zeg."
,,Gaat ’t over mij?" vroeg de jongen.
,,Nee, for a change."
,,Ook niet op mij geïnspireerd?"
,,Nee."
Helaas werd het prozawerk niet nader besproken, omdat er een sms’je binnen kwam.
,,Dat is Max. Ze is zó neurotisch…Ze hoort weer voetstappen op zolder. Maar wat moet je nou terugsms’en tegen iemand die zó depressed is?"
,,Dan zeg je gewoon: je bent gestoord", sprak de jongen olijk.
Vanuit een ooghoek zag ik het meisje een stompende beweging maken.
,,Nee, zo particular kan ik dat niet zeggen. Ik ben nou drie maanden best friends met Max, en ik heb haar één keer gezegd dat ze neurotisch deed. Daar kon ze zó niet tegen…"
Veel meer tijd nam de gespreksstof rond Max niet in beslag. Op onverklaarbare wijze -alsof ik even een stukje gemist had- verschoof het onderwerp van Max naar een Pokémongame, waarin ze kennelijk allebei erg bedreven waren.
,,Maar ik kreeg dus die victory bells en nou zit ik wel op level 3, maar na die earthquake moest ik weer reviven."
Het was reeds bijna onwennig dat ze de drie in level 3 als een drie uitsprak.
,,Maar heb je ‘m wel gedraind?" vroeg de jongen.
Of hij begon in elk geval over iets waar een drain in voorkwam. De rest zou ik niet meer meekrijgen omdat de bus het station bereikt had. Bij het uitstappen kon ik nog wel een snelle blik op het koppel werpen. Weinig bijzonders aan. Wat donker gekleed, lang haar, bedacht slordig. Het meisje had heur haar onbestemd donker geverfd. Alles bij elkaar te weinig kenmerkende verschijning om in mijn geheugen op te kunnen slaan. Voor het geval ze als schrijfster ooit nog door zou breken. Wanneer het meezat. Of tegen.