Bevroren oren. Ik kon mij niet heugen wanneer ik de laatste keer deze winterse ervaring ondergaan had. In mijn verbeelding ergens in het midden van de jaren tachtig, toen het land voorgoed bevroren leek. Ongetwijfeld werd er rond die tijd weer eens een Elfstedentocht gereden.
En het jaar daarop nog een keer. In de jaren daarna kregen we in de wintermaanden vrijwel dagelijks Sipkema en zijn kornuiten op het journaal, die na veel metingen in minieme wakjes toch weer kwamen meedelen dat het niet doorging.
Zo’n weer was het ineens. Van dat weer, dat zelfs herinneringen aan ingenieur Sipkema naar boven bracht.
Het begon donderdag. Door de achterruiten zag ik ’s morgens dichtbesneeuwde daken, en door de voorruit zag ik aan de overkant de eerste sneeuwpop. Zoals ik die dag meer sneeuwpoppen zou treffen. Ik kon mij evenmin heugen, wanneer ik die voor het laatst gezien had.
Het zou alleen nog maar witter en witter worden. Toen ik zondag op volstrekt ongeschikte schoenen een functionele wandeling van de Capucijnenstraat naar de Oerlesestraat maakte, zag ik, vanonder een in allerijl geleende muts met een TNT-logo, in de Trouwlaan een vader zijn zoontje op een sleetje voorttrekken.
,,Ik zit op een slee! Ik ben de kerstman!" riep het jongetje.
Ik realiseerde mij dat hij waarschijnlijk voor het eerst van zijn leven zo’n dagenlange witte winter meemaakte, en misschien ook voor het eerst op een sleetje zat.
Maandag zag ik, op weg naar de allerdichtstbijzijnde supermarkt, een paar jongens op het veldje bij het Transvaalplein verwoed aan meerdere sneeuwpoppen bouwen. Ik was ze al bijna weer vergeten toen ik even later, tegelijk met vele andere norse klanten, met mijn karretje over de van onze eigen voetafdrukken zeiknatte supermarktvloer glibberde. Maar op de terugweg kreeg ik de bouwploeg weer in het oog. Met grote schoppen hadden ze hun sculpturen alweer afgebroken, om te bouwen aan vernieuwde, verbeterde scheppingen. Het mag voor deze kleine beeldhouwers, dat jongetje op het sleetje, en al die andere kleintjes, welke met halfslachtige winters opgegroeid zijn, gerust nog een tijdje door blijven sneeuwen.
Dan maar bevroren oren. Graag zelfs.
Kerstkaarten (kan nog even snel tussen kerst en oud & nieuw)
Een nieuw kerstverhaal is te ontdekken op www.metverve.net.
Ieder jaar ontwerp ik (kerst)kaarten en dit jaar is het er niet eentje, maar een serie van vijf die een klein verhaaltje vertelt: Klein kerstverhaal, een beleving in vijf prenten. De kaarten zijn zodanig ontworpen dat ze afzonderlijk ook het genieten waard zijn.
Bekijk ook gerust de andere kaarten.
Knusse feestdagen en jaarwisseling toegewenst!
Linda.