In het buurthuis waren de twee dames aan het tafeltje achter mij druk in gesprek over het koor waar ze tegenwoordig bij zaten. Een van de twee had vroeger bij een ander koor gezongen, maar ze was blij dat ze er weg was.
,,Dè was un geldkoor. Ze hadde iedere keer unnen aanderen actie waor ze geld vûr moesse hebbe. Nou, ik heb d’r vèftien jaor opgezete, mar ik zô nie mir trug wille."
Gaandeweg kwamen de leden van haar toenmalige koor ter sprake. Eén lid in het bijzonder had het volkomen verbruid bij haar.
,,…Want ik ha toen heur benzine betaold, as ze mèn zô haole en brenge. En toen hadde we gezonge, toen zisse teege mèn: ‘Ik zit naa zôo lekker te tuutere, ik gao nie naor hèùs nou. Rij mar meej hum mee. Jè, toen stapte ik mar bij dieje vent in. Mar ik ha heur betaold om mèn te rije, en dan laot ze iemand aanders mèn naor hèùs brenge. Dè zèèn toch gin streeke!"
Haar buurvrouw beaamde het volmondig. Zij wist dat de onbetrouwbare chauffeuse op andere vlakken evenmin deugde.
,,Want meej d’r èège kèènder heej ze gin contact. As ze bij d’r dochter aon de deur komt, dan maag ze nie naor binne. En dès ôk nie vûr niks!"
Hierna ging het over de wijze waarop hun tot een steeds grotere dragonder uitgroeiende gespreksonderwerp in vriendschappen stond. Een goede vriendin had zij van de ene op de andere dag laten vallen.
,,Daor ging ze aatij mee op en aaf, en toen liet ze d’r in eene keer valle! ‘Dès un heks!’ zisse. En ut is zôn goeje meens, hè. Jè, ze heej d’r gezicht nie mee. Mar daor kan ze ôk niks aon doen."
Geleidelijk werd de verstoten vriendin van het beschimpte secreet het nieuwe conversatiethema. De roddel maakte plaats voor een lofzang.
,,Want ze heej men toen ôk meej munne computer geholpe en alles. En daor wô ze nôot niks vûr hebbe. Kèk, dè bedoel ik…Nou jè, ze heej d’r gezicht nie meej. Mar daor kan ze toch ôk niks aon doen?"
Geplaatst