De wind was de hele dag al onheilspellend tekeer gegaan. Op mijn buurtwinkelroute had ik even niks anders geweten dan stil te blijven staan, toen een hevige rukwind mij overviel. Een verre achterbuurman, die een bestelbusje aan het uitladen was, maakte ook even een pas op de plaats. ,,Ge waait bekaant oewen ootoo èùt!", grinnikte hij, niet geheel vrij van verbazing. Het was een onschuldige voorbode van wat ik later op de dag ternauwernood misliep.
Als een ooggetuige na afloop van het ongeval, stuitte ik aan het einde van de middag in de Voltstraat op een buurtbewoonster, die op het fietspad glasscherven stond op te vegen. Ze was een kleurrijke verschijning, met heur lange, zwart geverfde haar, en haar bonte kleding. Vooral de sweater die ze droeg viel erg op, vanwege de opdrukken van het type duidelijk leesbaar maar het onthouden niet waard. De veger die ze hanteerde stak plomp bij haar af.
Terwijl een toerfietser zijn rijwiel optilde, en behoedzaam over de scherven heen stapte, raakte ik met haar aan de praat. De scherven kwamen uit een raam op de eerste verdieping van haar woning. En dat raam was simpelweg kapot gewaaid. Het zat wat losjes in de omlijsting, en dan krijg je dat. Ze had de woningbouwvereniging er al een paar keer over gebeld, maar die vond dat het allemaal geen haast had. Deze wetenschap deed veel af aan het minitornadotafereel.
,,Nog een geluk dat er niemand onderdoor liep toen het gebeurde", stelde ze. Ik beaamde dat. En een fietser, die voor de langzaam slinkende berg scherven en splinters gestopt was, beaamde dat eveneens. Een andere voorbijganger toonde betrokkenheid door te roepen dat scherven geluk brachten. De bewoonster antwoordde met een beleefdheidslachje alsof ze het al driehonderd keer gehoord had. Naarmate de schervenhoop verder opgeveegd was, verloren de omstanders en passanten uiteraard hun belangstelling. Ik rondde ook de conversatie maar weer eens af.
Maar het zou nog enkele uren duren voordat ik verlost was van visionaire gedachten over klimaatveranderingen, en voortekenen van Tilburgse tornado’s. De informatie over het loszittende raam wilde ik daarbij, voor even, graag vergeten.