GODENZOON

Ik was vergeten dat ik het gewend was om hem regelmatig in de binnenstad te treffen. De laatste keer was alweer een paar jaar geleden.
Maar wellicht was ik hem de laatste jaren ook achteloos voorbijgelopen. Zijn verschijning in de Tilburgse binnenstad had immers sterk aan betekenis ingeboet. Toen hij hier kwam was hij nog iets bij Willem II, daarna was hij iemand die iets bij Willem II geweest was, en inmiddels was die herinnering ook weer vervaagd.
Zo kon hij volkomen anoniem door de boekhandel lopen, en rondhangen bij de thrillerstand, zonder dat het iemand wat kon schelen.
Terwijl hij er vrijwel hetzelfde uit zag als in zijn gloriejaren, toen hij nog een van de Godenzonen van Ajax werd genoemd. Haar op dezelfde halflengte, de stoppelbaard nog steeds tot aan zijn jukbeenderen.
Maar die Godenzoon van Ajax was hij al veel langer niet meer. Hij was een iets meer dan middelbare man met een McGregortas, die, zoals zo velen hier, vrijblijvend bij een boekenrek rondsnuffelde. Zijn hooggehakte, blondgelokte geliefde meldde zich even bij hem. Ze had een boek over Pablo Escobar onder de arm. Ze fluisterde wat, en begaf zich weer terug naar het boekenrek waar ze vandaan kwam.
De gewezen Godenzoon had het wel gezien bij de thrillers. Hij liep zonder op of om te kijken langs de stapels voetbalbiografieën, waar de zijne niet tussenstond. Het was ook niet erg waarschijnlijk dat zijn biografie ooit verschijnen zou. Ook de stand met de ‘Allemachtig tachtig!’-boeken liep hij op een draf voorbij. Het Tilburg van de jaren tachtig zei hem immers niks. Dat was van voor zijn tijd.
Uiteindelijk ging hij in de hoek met kantoorbenodigdheden glazig naar de rekjes met agendavullingen staan staren. Zijn geliefde kwam weer naar hem toe. Haar Escobarboek was inmiddels afgerekend. Hij mocht weg.
De gedachte dat hier een voormalige winnaar van drie Europacups, twee Supercups en een Wereldbeker voor clubteams stond, was allang verdrongen door een heel ander beeld: de boekhandelvariant van de man die bij de ingang van de modezaak een peuk staat te roken totdat zijn vrouw binnen eindelijk uitgewinkeld is.