Toen ik hem op z´n rug zag, twijfelde ik even. Hij leek het onmiskenbaar te zijn, niet in de laatste plaats door zijn onafscheidelijke geruite pet die hij onder alle weersomstandigheden droeg. Maar ik had hem nog nooit met een wandelstok gezien. Terwijl het nog niet zo lang geleden was dat ik hem nog tegen was gekomen.
Maar hij was het.
Zoals altijd was hij blij verrast om weer eens een bekende te zien. Al was het maar een telg uit de familie waar hij vroeger voor kluste. Maar hij kende mij wel van kinds af aan. Dus ik was toch een beetje eigen.
Uiteraard vroeg ik hem naar de stok, waarmee hij inderdaad pas sinds kort liep.
,,Ik heb de ziekte van Parkinson, hè. En dè beve en zôo, dè hèk ammól nie. Mar allenig ut lope gao zôo moeilijk, hè. Mar naa hèk er medicijne tege gekrege, dus naa gaogut wel wir, hè."
Hij had eerst overwogen om de rollator van zijn overleden vrouw te gebruiken, maar aan deze stok had hij genoeg steun.
,,Mar naa hadde ze ôk nog ontdekt dèk prostaatkanker had. Daor wies ik niks van, hè. Mar naa hebbe ze me bestraold, en naa ist weg. En ik mag gewôon blèève roke en drinke ôk verders. Want d’n dokter zeej: tis jöst goed as ge is un glas bier vat, want as ge vûr oewe prostaat op kontroole komt, moette wel unne volle blaos hebbe, hè. Ik zeg: dès nie teege dovemansore gezegd, hè."
Aan zijn kegel te ruiken nam hij deze dag een voorschot op de komende controle. En hij was ook net zijn dagelijkse route naar zijn stamcafé aan het afleggen.
,,Zôo werkt dè, hè."
In zijn gezondheidsproblemen leek hij te berusten.
,,Ik zèè naa tweeënzeuventig, en dan mankeert er aatij wel iets aon, hè. En ut heej me nog geld opgeleverd ôk. Want ik waar pas op de controole, en toen zeej d’n dokter: d’r leej hier 350 uuro vûr jou, van ut kankerfonds, van ut Wilhelminafonds. Nou jè, de kanker is naa weg, dus dès dan un meevaller, hè."
Geplaatst