TROUBADOUR

Soms geef ik hem wat. Ik kan niet elke dag wat geven, maar als ik zie dat er nog niks in het gebreide mutsje ligt, gooi ik er wel iets in.
Hij zingt vooral Ierse of Schotse volksliederen. Een enkele keer ook een Antwerps liedje van Wannes van de Velde. ,,Als ik meer van Bob Dylan zou zingen, zou ik misschien ook meer ophalen. Maar dit is de muziek die ik het liefste speel" vertelde hij mij wel eens.
Want hij praat graag met zijn publiek, zo tussen de setjes door. Ook de daklozen die door de Heuvelstraat zwerven, kunnen altijd op een belangstellend praatje rekenen.
Meestal zit hij ergens op hoogte van de Blokker. Als ik hem hoor zingen moet ik altijd denken aan enkele regels uit het gedicht ‘Juffrouw Nifterink’ van Simon Carmiggelt: ‘U zong zacht uw eigen lied, maar ’t klonk welluidend’. Want erg dwingend is zijn performance niet. Hij zingt vrij zacht, soms nauwelijks boven zijn eigen begeleiding uitkomend. Alsof hij de voorbijgangers niets op wil dringen. Het lijkt erop dat hij zijn liedjes alleen wil laten horen aan wie echt luisteren wil. En wellicht is hij ook al tevreden als de achteloze voorbijgangers maar een flard mee krijgen. Het streven naar opzienbarende resultaten heeft hij waarschijnlijk al vroeg in zijn leven achter zich gelaten.
Hij heeft me verteld dat hij nergens woont, en overal logeeradressen heeft.
,,Een van de laatste troubadours dus?"
,,Een van de weinige."
Hij treedt niet alleen op straat op. In Tilburg staat hij af en toe in Kaffee Lambiek en in Zomerlust. Maar hij jaagt het niet na. Het is niet zijn stiel om aan zaalhouders of kroegbazen te gaan vragen of hij bij ze mag spelen. En om er geld voor te vragen al helemaal niet.
,,Eerst vragen of je kunt optreden, en er dan ook nog geld voor vragen…Dat vind ik ook weer zoiets…"
Geld vraag je niet, dat krijg je. En hij is met weinig tevreden.
Soms geef ik hem wat. Maar al gaf ik hem iedere dag wat, dan nog was dat bijlange na niet genoeg.