MONTAG

Het café lag net buiten de kermisroute. Van de kermis was weinig te zien.
De stamgasten leken er niet rouwig om. Het was immers maandag.Eén stamgast, met veelkleurige blote armen die de suggestie van een stel lange mouwen opwekten, kon zijn opinie niet langer voor zich houden.
,,Die flikkers ammól…", mokte hij. Bij de gedachte aan roze maandag hadden zijn wenkbrauwen reeds de vorm van een V aangenomen.
,,Och, dè zèèn toch goeje meense?" trachtte zijn buurman de komende tirade wat te temperen.
Het was vergeefs: ,,Zèèn dè goeje meense? Die rose Montag-meense? Die ammól die lul in die hol douwe? Waor AIDS van komt? Zèèn dè goeje meense? Dè begint hier meej unne rose Montag en ze neeme ut himmól over hier!"
,,Jè, en ge ziet aon die AIDS ôk dè-t-un afwèèking is, hè" viel een andere stamgast de redenaar met de V-vormige wenkbrauwen bij. ,,Want die tift en die hormone, dès vûr unne vrouw bestemd. Manne zèèn d’r himmól nie op gebouwd om dè binnen te krèège. Dus as unne vent dè binne krèègt, dan zit hil d’n boel in de frut. En dan komt ‘r un bietje stront bij en un bietje zèèk…En dan krèède dè!"
Geleidelijk ging dit wetenschappelijke debat over in conversaties over het leven van alledag. Zoals de veroordeling wegens drugstransporten die de redenaar met de V-vormige wenkbrauwen klaarblijkelijk boven het hoofd hing.
,,En ik heb nôot nie in druks gedaon, dè meude gerust wete! Jè, ik heb wel zat gebrökt vruuger. Want toen ik nog d’n X-bar had, belde d’n F mèn aatij op of dèk un paor flesse whisky wô kome brenge. En daor kreeg ik aatij goeje fooie veur, dus dè dee ik wel. Mar dan lag ie daor meej un paor van die wèève te fiste, en dan zeej-t-ie: vat er ôk één. Mar wè dènkte: hij smèèrde hij die kutte ammól mee coke in. En dan laag ik te beffe, en dan wier ik vanèèges himmól mieres van dieje vèùlighèt!"
Hilariteit alom. En niemand die deze bekentenis pervers vond. Met een vrouw is het immers iets anders.