KUNSTENAARS

Als puntje bij paaltje komt, valt er in Tilburg weinig te grachtengordelen. Zo zat ik een paar dagen geleden enkele terrastafels verwijderd van twee lokale kunstenaars, die zich, om hun kunstenaarschap te benadrukken, geheel in het zwart hadden gehuld. Hun zwarte kledij contrasteerde dan ook enorm met de zomerse lichte tinten die de andere terrasbezoekers droegen.
Het subtiele statement leek echter aan de bezoekers voorbij te gaan. Er waren geen blikken of blijken van herkenning. Niemand leek te beseffen dat er twee kunstenaars in hun midden zaten. Zelfs een acteur aan een belendend tafeltje sloeg geen acht op hen, terwijl hij toch eveneens in herfstig zwart gehuld was. Onverstoorbaar las hij de Volkskrant.
De twee kunstenaars leken de acteur echter ook niet op te merken, druk als zij waren met het smeden van hun plannen. Dat was te zien aan hun gesticulerende bewegingen. Zo maakte een van de twee schrijfgebaren, waarna hij met zijn handen een globe uitbeeldde. Ik schatte in, dat hij sprak over het schrijven van een subsidieaanvraag, voor een project waarmee zij de wereld zouden gaan veroveren.
De ander knikte instemmend, en probeerde vergeefs de aandacht van een serveerster te trekken. Onderwijl liep een regisseuse, op zoek naar een leeg terrastafeltje, zonder ook maar enig contact te maken, achter de twee kunstenaars langs.
Er fietste een journalist van het Brabants Dagblad recht voor zich uit kijkend voorbij.
De kunstenaars zagen noch de langs hen heen kijkende regisseuse, noch de onopmerkzame journalist. En voor de voormalige Idolsdeelnemer die langs het terras liep, hadden ze natuurlijk helemaal geen oog. De gewezen Idolskandidaat had dat voor hen trouwens ook niet. Hij liep luidkeels mee te zingen met het nummer op zijn iPod-speler.
De instemmend knikkende kunstenaar wenkte de serveerster voor de tweede keer. Ze gebaarde dat ze er aankwam.
De regisseuse had intussen een leeg tafeltje gevonden. De acteur vouwde zijn krant dicht, en rekende af. Hij verdween geruisloos, zonder de kunstenaars te groeten.
Niemand kende iemand, niemand zag iemand. En de twee kunstenaars deden slechts voor elkaar terzake. Alles wat zij bespraken werd door de omgeving stilzwijgend gerelativeerd.