Soms krijg je signalen binnen terwijl je antenne er niet op gericht was. Soms sijpelen dingen je belevingswereld binnen.
Zo sijpelde ook Robert Long ooit binnen. Ik hoorde hem voor het eerst bij mijn ouders in de auto, na terugkomst van zo’n vermoeiend zondags familie-uitstapje.
Terwijl mijn ouders voorin een gesprek voerden dat langs me heen ging, hoorde ik op de autoradio iemand iets zingen als ‘Hij is een vrouw en zij is een man’. Ik begreep er niet veel van en hoorde door de ouderlijke conversatie heen slechts zinsflarden doorkomen: ‘zo´n klootzak als ‘n Gijsen’, ‘omdat hij zelf niet neuken mag’.
Niet echt voor kinderoren bestemd in de jaren zeventig.
Later hoorde ik diezelfde zanger vaker onbedoeld voorbij komen, bijvoorbeeld als het testbeeld aan stond.
Er kleefde iets verbodens aan hem. Er werd niet over hem gepraat of hoogstens misprijzend.
Zo was ik als kind ergens te gast, waar de heer des huizes ontplofte toen op TV een reclamespotje van een Robert Long-elpee passeerde. ,,Bwaah, waaardeloos!" schreeuwde hij paars aanlopend, terwijl zijn aders op zijn voorhoofd vervaarlijk begonnen te zwellen. ,,…Met onder anderen juffrouw Nifterink" sprak onderwijl de voice over. ,,Flikker toch op meej oew juffrouw Nifterink!" beet de man de voice over toe.
Later leerde ik dat Robert Long onder meer stond voor emancipatie van homoseksuelen en het afzetten tegen de katholieke kerk.
Waar dat afzetten voor stond leerde ik nog later pas, onwetend lid als ik was van de generatie die nog wel ter communie was gegaan maar niet echt meer wist waarom.
Achteraf gezien moet ik niet de enige zijn geweest die hem hoogstens per ongeluk via de autoradio of het testbeeld mee kreeg. Of in het uiterste geval via een reclamespotje.
Maar dat is slechts de rationalisatie van de beelden die ik binnenkreeg bij het overlijdensbericht van Robert Long: mijn ouders die, vermoeid van een zondags uitje, onze straat binnen rijden terwijl de opruiende teksten uit de autoradio langs ze heen gaan en de man die de voice over van een reclamespotje uitfoetert.
Daarmee bleek Robert Long voor mij meer eigen dan ik dacht.