Huttonia? Bestaat dat dan nog? Het in 1979 uitgeroepen onafhankelijke landje Huttonia, “bevrijd van de consumptiedwang”, werd destijds hardhandig van de kaart geveegd. Maar het leeft nog voort als idealistisch eenmansbedrijfje, ingeschreven bij de Kamer van Koophandel!
Het oude Huttonia-beginsel ‘liefde in plaats van geld’ werd echter door de Belastingdienst toch niet helemaal begrepen. Ze wilden 8 februari zelfs al mijn waardevolle bezittingen confisceren. Met andere woorden: ze dreigden beslag dus te leggen op het bij mij nog aanwezige hout van de Lindeboom, en op mijn computer. Het leek het eind van mijn stukjes hier en vooral ook het einde van Huttonia.
Huttonia is natuurlijk ook als bedrijfje een unicum. Geen principes van uitsluitend naar geld kijken, maar kijken naar wat echt gedaan, gezegd en geschreven moet worden, ook al levert dat geen rooie cent op. Al wordt de in het BD verkochte onzin nog zo duur betaald, het bedrijfje ‘Huttonia’ levert hier zonder één cent te ontvangen al een paar jaar de verzwegen eigenlijke feiten en achtergronden. Al werd het ziek verklaren van bomen nog zo duur betaald, ‘Huttonia’ bleef gratis duidelijk maken dat ze kerngezond waren, zoals bij het Factorium, de Leijparkweg, de Slot Loevesteinstraat.
En zo nam ‘Huttonia’ jarenlang verantwoordelijkheid ook voor andere gemeentelijke belangen die de gemeente juist liet liggen. Bijvoorbeeld de verspreiding van brievenbusstickers in 1991, eerlijke groenvoorlichting, eerlijke voorlichting over “des Gemeentens Lindenboom”, aan de kaak stellen van corruptie, reclame in de vorm van nieuws en andere minachting van codes en normen op reclamegebied.
De corruptie bleek echter dusdanig dat ik de gemeente niet als partner naast mij vond, maar als grote tegenstander, reagerend zelfs met grote acties als de campagne ‘Tilburg Moderne Industriestad’ en later ‘T’. Steeds meer schade berokkende de gemeente mijn werk en inspanningen. En als me toch verantwoordelijk voelende burger werd ik gedwongen telkens weer nog meer te investeren in tijd, geld en materialen voor het uiteindelijk zelf op me nemen van gemeentelijke verantwoordelijkheid en taken die de gemeente liet liggen ook al lagen er landelijke beleidsrichtlijnen, moties van de gemeenteraad of zelfs duidelijke besluiten van het College zelf.
De consequenties van leven onder een volgens velen al onaanvaardbaar bestaansminimum waren wat mij betreft nooit een probleem. Na aanhoudende, moedwillig toegebrachte schade was echter de maat uiteindelijk toch vol. Maar in plaats van enige vergoeding van schade, onkosten en door mijzelf uiteindelijk geïnvesteerd geld reageerde dan ook nog eens de Belastingdienst met honoreren van geen enkele aftrekpost! (zie ook ‘Last Post’). Dat vond ik toch wel helemaal te gek.
En dus schreef ik een uitvoerig bezwaarschrift. Op de eerste plaats om in de aandacht te krijgen in welke mate in Tilburg de overheid zich laat inhuren voor de behartiging van belangen van particulieren en hoe burgers dan zelf de verantwoordelijkheid moeten nemen voor de eigenlijke gemeentebelangen. Op het bewaarschrift kwam geen enkele reactie, maar dus wel later de aankondiging voor maandag 8 februari van “executoriale maatregelen” en “in beslagname van goederen”.
En hoe ging dat toen verder. Er werd beslag gelegd op het hele tegoed op mijn girorekening en van alle kanten hoorde ik: “Van de Belastingdienst win je nooit”. Toch besloot ik mijn bezwaren nog duidelijker en nog uitgebreider op papier te zetten. En zowaar! Het in beslag genomen geld werd na een aantal maanden door de Belastingdienst toch weer allemaal teruggestort. En nu dus de gemeente nog! Want als gevolg van de leeggeroofde girorekening stagneerde de automatische huurbetaling, evenals alle andere betalingen. En dat leidde tot allerlei nooit eerder meegemaakte incassokosten. De door de giro geblokkeerde Huttonia-contributie bij de Kamer van Koophandel was al snel meer dan het tienvoudige. In plaats van nog geen 40 euro meer dan 400! Maar goed, zo leer ik uiteindelijk dan toch wat op financieel gebied de normen zijn. Het totaalbedrag van de nieuwe rekeningen en schadeclaims naar de gemeente is dus straks geen 400 duizend euro, maar 40 miljoen! Ik zie de kop in het Brabants Dagblad al voor me: “Gemeente failliet door Henk Kuiper”. Dus zal ik met de nieuwe rekeningen en herinneringen toch nog maar even wachten, maar ik verwacht wel dat de gemeente dan minstens nu onmiddellijk toch mijn huurschuld betaalt.