God en de Groene Sinterklazen

"In te domine speravi"* zo zongen ze op 3 februari. Het was bij de uitvaart van Pim van Deenen. "Pastoor van het Goirke, zo memoreerde de krant, maar in werkelijkheid was hij bisschop! Incognito waren ook alle andere bisschoppen aanwezig: de Groene Sinterklazen! In de geest van Pim zingen zij nog altijd voort. Nog altijd vertellen zij hoe zij verpletterend openbaarden wie God is.

"Het beste milieu-initiatief sinds jaren", zo werd in 1991 het initiatief van de Groene Sinterklazen onderscheiden: de verspreiding van de brievenbussticker "geen reclame". Het bracht een golf van bewustwording teweeg. Zo bleek dat in de krant de verspreiding van die stickers niet eens via een klein betaald advertentietje mocht worden aangekondigd. Vanwege de belangen van de reclamewereld. Die plaatste vervolgens ook inderdaad paginagrote tegenadvertenties. Dat mocht wél. In die advertenties werd een groot vraagteken geplaatst bij de verstandelijke vermogens van mensen met een brievenbussticker. "Bij en Welzijn", zo stonden letterlijk in een vraagteken van folders de kwaliteiten waaraan we moesten twijfelen. Maar op die advertenties mochten de Groene Sinterklazen dan weer niet reageren. Evenmin was commentaar mogelijk op televisiespotjes waarin het plakken van zo’n sticker belachelijk werd gemaakt of reclamebezorgers werden geportretteerd als "de nieuwe helden" tegenover monsterlijke brievenbuseigenaars. Nog gekker werd de inperking van de meningsuiting rond de reclamereactie in Tilburg zelf: Weg met ’t kleine stickertje. In dezelfde kleuren en hetzelfde lettertype op BBA-bussen en in Sstadsnieuws de nieuwe sticker met de tekst "Tilburg Moderne Industriestad, hoe je ’t ook bekijkt". En geen commentaar verder. (Zie voor de reacties op de "Groene Sinterklaas" ook "De oorlog in Tilburg").

"Reclame legt vrije meningsuiting totaal aan banden", zo riepen en constateerden de Sinterklazen, maar ook die meningsuiting werd meteen aan banden gelegd. Dus kregen de Sinterklazen zelfs kale plekken achter hun oren van het zich achter de oren krabben. Want in welk verband maakten de media zich wél druk om de vrijheid van meningsuiting? Daar waar het alleen maar ging om vrijheid van schelden! Dát was zogenaamd onze "hoogste vrijheid" en "hoogste democratische verworvenheid". Alleen moest wel adequaat het probleem worden aangepakt van mensen met een "laag incasseringsvermogen". Om hen te leren incasseren geen enkele beperking ook voor de vrijheid van schelden en beledigen in één richting. Dus terugschelden ook niet tolereren. Nee, dat was een ander verhaal, dat was geen vrije meningsuiting, maar "aanzetten tot haat"!

En temidden van alle hyperventilatie in de media onthulde minister Donner toen dé grote, wettelijke beperking van de vrije meningsuiting: het beledigen van God. De Groene Sinterklazen hebben dus een heel bijzondere ontdekking gedaan. Want wat was de wettelijke grond om paal en perk te stellen aan hun reclamekritische meningsuiting? Godslastering! Dus wie is God, wie verkondigt via de STER en nog hogere hemellichamen rechtstreeks het woord van God? De Almachtige, Alomaanwezige en Alomgepredikte! De Reclame! Geloofd zij het Alomvattend Reclamewezen. Ja. op het gemeentehuis zingt iedereen in koor het credo: "in T domine speravi".

*Op U God blijf ik vertrouwen 

Voor overzicht per onderwerp van eerdere en latere stukjes zie

‘Van Adje tot Lindeboom’
‘Van Mall tot Zot
‘Van Mall tot Zot (vervolg)’