Gelatine Jubeltine Doorzontine

Waarschijnlijk een van mijn laatste stukjes en dus laatste kansen tot correctie van dat akelige “Zeurtine”. Het werd de titel zelfs van een speciale column: “Zeurtine”. Dat gaat toch echt te ver. Zo kan ik hier geen afscheid nemen.
Vandaar deze corrigerende sonaTine.

Tine is degene die over bepaalde zaken weliswaar stug doorzaagt, maar over de echte zware ‘zeuritems’ hier nou juist nadrukkelijk niet zeurt, laat staan door blijft zeuren. Als anderen daar bij haar wél over zeuren wist ze desnoods hun hele gezeur met column en al. Het Tilburgse Zeurhengelplatform vindt dan ook niet dat Tine het predicaat “Zeurtine” verdient, laat staan “Doorzeurtine”. Meer op zijn plaats is “Doorzontine”. Vanwege haar altijd zonnige kijk op alles. Ook de Bond van Oud Zeurders is die mening toegedaan. Het devies van Tine is juist: over moeilijke, negatieve of vooralsnog hopeloze zaken niet blijven zeuren. Toen ik onder de column ‘Tilburg aan de wieg van Shanghai’ over moeilijke zaken toch vragen stelde waren die vragen voor Tine clandestiene vragen, zo niet clandesTine. Tine weigerde te reageren. Sommige TilburgZ smurfen vinden dat verschrikkelijk, en ik liet me zelfs uit in termen als Godschipperdesakkerdementeju! Maar heeft de smurfin van TilburgZ vanuit een bepaalde optiek niet het grootste gelijk? Ze kent de politiek en het gemeentehuis. Ze weet wat voor Gargamels daar rond lopen en hoe die het zelfs bij de grote PvdA smurfen blauw door de broek doen lopen. Ze weet dat je op het gemeentehuis met bepaalde zaken op keiharde muren en dikke zwarte betonplaten stuit. En dus richt ze zich, buigzaam en flexibel als gelatine, op andere zaken.
Waar anderen hun tanden stuk bijten op de zware kost serveert GelaTine ons licht verteerbare hapjes. En enthousiast blijft ze jubelen en juichen. Ja, een echte Jubeltine die zich ook niet uit het veld laat slaan door de gepasseerde en nog komende natuuraantastingen in de Spoorzone en het zelfs als alarmsignaal naar iedereen opstappen uit de Adviescommissie Stedelijk Groen van eminence grise Henk Moller Pillot. “Kijk”, zegt ze, terwijl ze ook zichzelf vastklampt aan een stuk geluidsmuur, “de klimop klimt er al tegen op.”

In de groeiende grauwheid van grijze daken schreeuwt Tine van de daken dat er nog drie daken groen zijn. Als beeldenstormers hier alle kunst om zeep helpen, gegarandeerd dat Tine dan nog staat te juichen bij het laatste nog draaiende huis. Als op het gemeentehuis de bom barst, gegarandeerd dat Tine onder het motto ‘please to meet you’ met een clubje gezellig gaat fietsen, smikkelen en smokkelen langs het Bels Lijntje. Een positivo van welhaast hetzelfde positieve kaliber als de leden van het Lindeboomcomité. De Lindeboombeerput bestond voor hen gewoon niet. De zware, negatieve zaken daar gingen ze niet aan staan. En die door mij doodverklaarde bomen? Nee, zij waren en bleven positief: er zat nog leven in die bomen. Is dat dan niet in ernstige mate de ogen sluiten voor de realiteit?
Het is vooral de gezonde en volkomen natuurlijke reactie waarmee mensen eeuwenlang in de moeilijkste omstandigheden toch overeind bleven en door wisten te gaan. En ook nu hebben we moeilijke omstandigheden. Maar Tine blijft overeind. Gelatine, Jubeltine, Doorzontine gaat door. En wie weet zal ze hier bij een volgende ‘Play me I am yours’ jubelend schrijven over een mooie ontmoeting in het Wilhelminapark met een bekende Tilburgse dakloze die daar op de piano ‘für Louise’ zat te spelen.