Piet Rômer overleden, Rudi van Dantzig, Gustav Leonhardt, Anil Ramdas. En nóg jonger dan ik Whitney Houston! En welk perspectief heeft Johan Friso! Ik dien me te prepareren op de dood. Zeker gezien mijn bereidheid om opnieuw in hongerstaking te gaan en desnoods zelfs door te gaan tot het zoete einde. Ja, ook dát nog.
“Het bittere einde” bestaat niet in mijn visie op de dood, laat staan de hellegedachte van reclame na de dood. Dat is de nieuwste mode nu, zo zag ik: na je dood je kop op reclameposters met boodschappen als: “Ik ben inmiddels overleden”.
Dergelijke postume communicatie lijkt me in mijn geval uitgesloten. De dingen die ik voor mijn gemoedsrust graag nog kwijt wil zeg ik hier dus vóór ik de laatste stap zet.
Teneinde in rust en vrede het boek van mijn leven te kunnen afsluiten een laatste biecht en oprechte, welgemeende excuses naar iedereen die ik in de steek liet!
Het spijt me dat ik zo vaak niet meer kwam en niets meer liet horen. Vergeef me dat ik me steeds meer terugtrok. Mijn excuses dat ik me uiteindelijk toch danig liet blokkeren door de reacties op mijn idealen, het afbreken en platbranden van mijn idealistische, eenvoudige woon- en werkruimtes, het dichtgooien van mijn educatieve vijvers, het verwoesten van mijn werkplekken, de ook later over mijn initiatieven heen walsende acties en anticampagnes. Het spijt me dat ik steeds verder dichtklapte door alle lafheid, verraad en collaboratie. Het spijt me dat ik me meer en meer bij voorbaat automatisch al terugtrok, ‘mensenschuw’ reageerde juist ook daar waar mensen waarschijnlijk de beste bedoelingen hadden. Het spijt me dat ik aan allerlei dingen niet meer durfde te beginnen, boeken na agressie tegen eerder beschreven boekinhoud ongepubliceerd liet. Ik hoop ook dat al die ouders me vergeven die meemaakten dat ik niet meer met hun kinderen op pad ging om mijn natuurenthousiasme over te dragen. Ik hoop dat iedereen kan begrijpen en accepteren dat ik de verantwoording niet meer durfde te dragen voor kinderen gevoelig en enthousiast maken voor zaken waarmee ze zouden worden gepest en buitengesloten, zelf ook levenslang zouden botsen met het reclamefascisme, de gemeentecampagnes, de dwingend opgelegde T normen.
Het spijt me voor iedereen die ik teleurstelde door het prioriteit steeds geven aan me tegen bepaalde machten toch blijven verzetten. Het spijt me dat mijn aandacht nu weer gaat naar minstens gemeentelijke betaling naar mij van schadevergoeding.
Niet om het geld, maar om gerechtigheid. Want waar blijven we als een door reclamesmeergeld gecorrumpeerde gemeente, zonder dat dit zelfs ergens als schade- of aftrekpost wordt genoteerd, moedwillig schade kan blijven berokkenen aan openbaar gemeenschapsbezit, zaken van algemeen belang en zelfs de Vrijheidsboom. Waar blijven we als een gemeente actief meedoet met zelfs “ziel” en “identiteit” vervangen door T, Schrobbelèr enzovoort! Waar blijven we als zelfs jarenlang daarbij bewust en opzettelijk toegebrachte schade naar zich nog verantwoordelijk voelende burgers niet eens normaal vergoed wordt.
Het spijt me oprecht als ik me wellicht straks genoodzaakt zie verder te gaan dan voor mijn naasten normaal nog te verdragen. Maar ik voorzie anders voor kinderen en kleinkinderen een toekomst die nog veel ondraaglijker wordt.
Ik zie geen fatsoenlijke toekomst voor een stad waarin wat je zegt omgekeerd in de krant komt, normale voorlichting en vrije meningsuiting vervangen wordt door betaalde reclame. Ik zie geen toekomst voor een stad met bestuurlijke praktijken waarbij cruciale passages uit brieven worden gewist, complete epistels verdonkeremaand, insprekers de raadszaal uitgestuurd, noodzakelijke gegevens en feiten vervangen door beeldvorming.
Ik geloof niet in een democratie die democratische beslissingen niet uitvoert, de behartiging van gemeentelijke en collectieve belangen onder invloed van reclamesmeergeld vervangt door behartiging van private belangen. Ik zie geen toekomst voor een gemeente die normale voorlichting vervangt door betaalde bedrijfsreclame en met trucs en leugens de Vrijheidsboom zelfs wist uit de geschiedenis.
Bij mijn aangekondigde huisuitzetting merkte ik al dat ik bereid was tot het risico van desnoods mijn leven geven. Het is niet uitgesloten dat het daadwerkelijk zover nog komt. Put in dat geval dan troost uit wat ik recent mee mocht maken. Op de dag dat ik aan dit stukje begon kocht ik bij de Slegte een boekje en liep vervolgens op straat prompt de auteur tegen het lijf! Had dit frappante toeval mij iets te zeggen? Zou ik zo na mijn dood prompt van het boek van mijn leven ‘de auteur’ ontmoeten? Midden in de nacht bleef die gedachte nog door mijn hoofd spoken. En om die al te ernstige doodsgedachten te doorbreken zette ik toen de radio aan. Maar dat was wederom alsof niet de duvel ermee speelde, maar een macht zoals in ‘Ongelofelijk wonder in Tilburg’. De presentatrice kondigde precies op het moment dat ik de radio aanzette de tweede symfonie aan van Gustav Mahler. De Auferstehungssymfonie!!!!!!!!!!!
De symfonie waarin het leven terug in de oerfase van de dood alle registers juist opentrekt en afsluit met de magistrale en zelfs met orgel ondersteunde koor- en orkestapotheose: “was du geschlagen zu Gott wird es dicht tragen”.
Reacties
3 reacties op “Vóór ik dood ga”
Wij staan, in elke geval ik sta aan jouw kant Henk! Maar de manier waarop je de laatste jaren jouw strijd voert werkt denk ik niet altijd in het voordeel van de goede algemene belangen die je nastreeft. Of ben je nog steeds een andere conclusie toegedaan terwijl je meer en meer alleen komt te staan? Dat kan en dat is je goed recht. En ook daar is niets mis mee, als je de kracht hebt om het alleen zijn te dragen en niet vereenzaamt. Blijf gewoon lekker aan onze kant Henk, ondanks die stortvloed aan reclame, de corruptie die uiteraard ook in Tilburg voorkomt en het te onpas kappen van bomen en verdwijnen van groen in jouw stad blijft er toch genoeg te genieten over? De lente zal dra ontluiken, ik zou zeggen pik minsten dat nog even mee. En dan de zomer. En dan de herfst. En dan de bezinning in de winter.
Beste Henk,
Zouden we voor je dood gaat niet eerst een keer persoonlijk kennis moeten maken? Borrel erbij en slap geouwehoer en oprechte zorg vermengen tot een aangenaam samenzijn? Gewoon, omdat het kan?
Dood is het begin van vergeten te worden. Lijkt mij geen gezonde optie. Alle inzet en passie die je hebt, landt dan uiteindelijk ook in de woestenij van de vergetelheid. Uiteindelijk is dit lot ons allen beschoren, maar het zou jammer zijn om in een vermetele daad van oprecht verzet tegen het consumentisme dit te vervroegen.