Het CDA-VVD-kabinet wil met steun van de PVV alle bestaande regelingen voor ondersteuning bij werk voor kwetsbare mensen bundelen in de Wet Werken naar Vermogen. Uitgangspunt is dat ook mensen met een handicap of ziekte of andere beperking een vermogen tot werken hebben en dat dit vermogen moet worden benut. Op de reguliere arbeidsmarkt. Prima uitgangspunt natuurlijk. Alleen wordt deze omslag (weer ‘s) misbruikt om de hele sociale werkvoorziening zoals we die nu kennen -in Tilburg de Diamant- af te breken. Gemeenten krijgen veel minder Rijksgeld om hun inwoners te helpen passend werk te vinden. Wat ervoor in de plaats komt is niet duidelijk. De Diamant en alle andere SW-bedrijven slaan groot alarm: Veel van hun werknemers komen door de wet straks achter de sansevieria’s te zitten. Ellende en armoede.
Als het reguliere bedrijfsleven ooit eerder zijn verantwoordelijkheid had genomen, was die hele sociale werkvoorziening nooit nodig geweest. De meeste kleine bedrijven kunnen het zich nu niet permitteren om werknemers in dienst te nemen die een lagere arbeidscapaciteit hebben en dus een lagere productiviteit. Dat kost ze simpelweg teveel begeleidingstijd en teveel geld. Daar had allang een mouw aangepast moeten worden via goed overheidsbeleid (en -geld). Voor collectieve voorzieningen voor mensen die een steuntje in de rug nodig hebben bij hun zelfstandigheid betalen de meeste Nederlanders immers graag belasting. En de grotere bedrijven hadden allang verplicht moeten worden gesteld om bijvoorbeeld 5% van hun werknemersbestand mensen met een arbeidsbeperking te laten zijn. Sommige bedrijven doen dat uit zichzelf. Alleen zijn er dat niet veel. En da’s zacht gezegd zonde, zeker nu zoveel werkgevers hun mond vol hebben van maatschappelijk verantwoord ondernemen.
Een directeur van een sociale werkvoorziening die ik sprak, verwoordde het zo: “De bedenkers van de Wet Werken naar Vermogen schatten het woord ‘vermogen’ niet helemaal juist in. Het vermogen om te komen tot werken is door de dames en heren gedefinieerd als: “De omstandigheden zijn altijd wel aan te passen”. Maar dat is niet zo. Er wordt gedacht dat je met behulp van de arbeidssectoren een wet door het land heen kunt jassen en dat er dan een soort van maakbaarheid is gerealiseerd. Maar met het maken van een wet wordt de uitvoering ervan nog geen realiteit.”
Deze directeur spreekt nog meer ware woorden: “Vermogen om te komen tot werken is een wederkerig begrip. Jij bent als medewerker gemotiveerd, fysiek in staat om te werken, je hebt een redelijke stabiele thuisbasis van waaruit je vertrekt, je hebt je gedachten op orde en je begrijpt opdrachten in woord en schrift. De andere kant is de werkgeverskant. Deze werkgever heeft een bedrijf met een groot sociaal maatschappelijk vermogen. Hij/zij denkt in Bruto Nationaal Geluk en ziet zijn bedrijf behalve als winstmaker ook als een mogelijkheid om mensen die het wat minder hebben getroffen, een kans op de arbeidsmarkt te bieden. Hij/zij denkt niet meteen in WIW/WWB en andere subsidies maar vooral in maatschappelijk rendement. Het is dus niet alleen het vermogen van de werknemer om te kunnen werken. Het is ook het vermogen van de werkgever om hiervoor open te staan.”
Tot slot stelde hij de vraag: “Zeg, Marc Rutte, hoeveel mensen met een arbeidsbeperking werken er eigenlijk bij jou op het partijkantoor?” Dat lijkt me een goeie vraag voor alle partijen, niet alleen voor de VVD…
Veerle Slegers
Fractievoorzitter SP Tilburg
Reacties
3 reacties op “Werken naar vermogen”
Beste Veerle,
ik ben a priori het er mee eens om de zwakkeren in de maatschappij te beschermen. Maar helaas leven wij in een maatschappij waar eenieder die boven de 40 is afgeschreven. Dus naast de ondersteunende mensen ontstaat er een heel nieuwe onderklasse die wel willen maar niet meer aan de bak komen. Dat is het weerbarstige van mooie plannen en de realiteit. Dus ik zou jullie en de rest van de politiek landelijk adviseren om eens naar het echte probleem te kijken. Leeftijdsdiscriminatie. Bij AH worden jonge mensen boven de 23 of na 3 jaar structureel ontslagen. En zo zijn er nog veel voorbeelden van te vinden. Dus concentreer je op de échte toekomst problemen en niet op een niche, alhoewel die uiterst belangrijk is. Qua getallen is het door mij gemelde véél belangrijker om een acceptabele maatschappij te behouden.
Los van het menselijke aspect gaan de maatschappelijke kosten enorm zijn als we alle mensen met een beperking werkloos thuis laten zitten. En wie gaan die kosten betalen? De banken? De grote bedrijven? Jaja…
Maar verder geef ik je gelijk over die leeftijdsdiscriminatie.
Wat zijn de maatschappelijke kosten van valide mensen die nutteloos thuis zitten? Die groep is veel groter. Voor de minder beperkte is het Zwitsers model perfect. Familie, dorp, gemeenschap zorgt dat zij/hij een baan heeft. Dat met financiële ondersteuning van de overheid. Maar zonder het immense apparatsjiks wat hier in het land is ontstaan rond deze mensen.