Culturele opbloei in Tilburg

De culturele barometer stijgt. Vooral het nieuwe boek ‘Vogels met zwarte poten…’ doet het culturele kwik in Tilburg hoog oplopen. Dit meesterlijke werk beschrijft zelfs hoe de auteur een kruisbeeld diep in de kut van een Leger des Heilssoldate trapt. Amoreel? Nee, “de literaire kwaliteit van de verhalen is zo hoog dat het boek nergens moralistisch of amoreel wordt”, zo legde Jasper Mikkers hier uit. De literaire kwaliteit is dus echt heel, heel hoog. Hetzelfde geldt voor het nieuwe boek van Cees van Raak. Dat kreeg hier vreemd genoeg nog geen aandacht, maar is toch ook echt van heel, heel hoog niveau.

Van Raaks nieuwste boek gaat nota bene over een onderwerp dat in het ‘Cultureel Lexicon 1945 – 2000’ van diezelfde auteur niet eens bestond, niet eens een lemma had! Het Wilhelminapark. Het park waarover ik in 2005 nog een naar ik dacht prachtige folder schreef. Maar die werd, zo zien we nu bij van Raak, terecht uit de roulatie genomen en vervangen door een gemeentelijke T brochure met totaal andere parkinformatie. Ook alles over het Wilhelminapark in mijn laatste boek is nu gedegradeerd tot achterhaalde non informatie, net als wat ik op deze website nog over het park schreef. Niets vind je daarvan terug in het nu uitgebrachte standaardwerk. Tja, ik associeerde ‘Wilhelminapark’ nog met groen en andere zaken waarvan ik zelfs dacht dat daardoor dit stukje Tilburg ‘park’ was geworden. De kaft van het nieuwe boek leek mij in die opvatting nog te steunen. Maar de inhoud maakt toch iets totaal anders duidelijk. Bij “Wilhelminapark” denk je in de moderne T stad aan gebouwen, architecten, architectuur en groendetails als brievenbussen, deurbellen, deurknoppen en dergelijke. Daardoor alleen al is dit boek dus automatisch hoogstaande Tilburgse literatuur (zie ‘Het literaire klimaat in Tilburg’).

Maar binnen het sinds ‘Moderne Industriestad’ zo gepropageerde literaire genre van natuurontkenning en T promotie onderscheidt deze architectuurreclame zich nog eens extra. Wat ik zou hebben weergegeven met een simpel statistiekje onder de categorieën huisnummer, architect, jaartal en bewoner wordt bij onze stadsdichter prachtig proza, meer dan honderd pagina’s literatuur! De locaties van veertig gebouwen die ik op één kaartje zou hebben gezet leiden bij onze grote Tilburgse literator tot veertig afzonderlijke kaartjes. Maar hét literaire hoogtepunt is de aandacht die aan het slot toch nog het groen krijgt. Op één kaartje staan dan namelijk wél de locaties van enkele daar nog genoemde bomen. En het mooiste:
dat kaartje valt meteen uit het boek, zoekt spontaan zelf al de prullenbak op.
Een los inleg- cq wegwerpvel! Ook verder is het met de keurige lay-out ineens afgelopen, wordt het een ongelooflijk rommeltje. Maar literair gezien natuurlijk subliem. Grandioos ook de fotokeus wat betreft de bomen. Ik heb honderden foto’s van het Wilhelminapark, deels openbaar op mijn fotowebsite (zie/klik  a   b   c   d   e ). Maar terecht is daar geen gebruik van gemaakt. Want ik heb geen foto’s waarop de ginkgo zwarte blaadjes heeft, geen foto’s waarop de bomen zwarte stammen hebben, geen foto’s waarop ook de boomkruinen zwart en donker zijn en alleen bebouwing en architectuur mooi uit de verf komen. Geniaal ook om die geselecteerde foto’s extra donker nog eens af te drukken. Het doet in stijl niet onder voor die verbluffende VVV folder over stadsnatuur. Al met al echt een meesterwerk, een nieuw pronkstuk in het oeuvre van onze grote Tilburgse stadspoëet die vanzelfsprekend ook niet één van de recente groene parkrijmpjes (zie/klik  a   b   c ) opnam, maar wel het gedicht van hemzelf over Peerke Donders. Kortom, een buitengewoon geslaagd voorbeeld weer van het in Tilburg zo gestimuleerde typisch Tilburgse literaire genre. Een duidelijk bewijs weer van de culturele opbloei in Tilburg. Een boek waarmee de stad zich landelijk weer nog duidelijker profileert en onderscheijdt.

voor overzicht per onderwerp van eerdere stukjes (met links)
zie weblogoverzicht: A tot G ,  G tot M,  M tot S  en  T tot Z.