Alarmsignalen waarop niet wordt gereageerd, vragen die onbeantwoord blijven, brieven waarop geen enkele reactie komt. Ik kreeg het maar niet gesnapt.
Maar eindelijk kreeg ik nu toch iets van een verklaring en motivering. "Ik heb gewoon een knop omgedraaid", zo hoorde ik pas als volkomen vanzelfsprekende reden achter een voor mij op geen enkele manier te begrijpen invulling van wat dan "communicatie" heet. Je draait een knop om bij een machine dacht ik, maar de evolutie heeft niet stilgestaan. Afval krijgt "een tweede leven" en "dumpen" dat gebeurt met mensen, zoals ook "een knop omdraaien". Dat doe je met wethouders, een burgemeester, een werknemer, een partner, ideeën, idealen, enthousiasme, afgesproken doelen, een uitgezette koers. En het is natuurlijk ontzettend stom als je dan na alom uitgedraaide knoppen bij jezelf de knop nog aan laat staan. Geleidelijk word ik me nu zelf toch ook bewust van mijn ernstige afwijking.
En vooral ook begin ik eindelijk te beseffen waar ik geen energie meer in moet steken om de simpele reden dat de knop is omgedraaid.
Te zot om überhaupt nog over te praten is natuurlijk allereerst de Lindeboom,
sorry "lindeboom". Wat dat item betreft ging zelfs in 1994 al de hoofdschakelaar uit.
"Dood", "afscheid", schreef Paul Spapens in een snel uitgebracht BD boekje. En daarmee diende het bij iedereen afgelopen te zijn. Geen sprake van een Linde die als mirakelse doorgroei en vol betekenis nog voortleefde. Over en uit. Maar ja, er bleek toch een Tilburger met een zeer ernstige afwijking. Bij hem ging de knop niet uit. Een ernstige contactstoornis! Dusdanig dat hij jarenlang onderzoek deed naar die boom en vervolgens met een gedegen, serieus werk kwam over de Linde. Maar bij de krant bedachten ze dat Paul Spapens mijn boek dan maar als zijnde "niet serieus" moest recenseren met in die ‘recensie’ niets anders dan een herhaling nog eens van de BD visie en zijn eigen boekje. Hij moest zo nog maar eens extra duidelijk maken dat de knop toch echt was omgedraaid. En niet alleen wat betreft de Linde, ook wat betreft mijzelf: geen schrijver, maar "activist" en kennelijk zelfs, net als de oude Vrijheidsboom, bij nader inzien "pro Duits".
"Zijn levenswerk", zo schreef Spapens vandaag precies op de dag af tien jaar geleden!
Met andere woorden: mijn leven was af, de balans van mijn leven kon al worden opgemaakt.
En het was al helemaal duidelijk wat in dat leven mijn "levenswerk" was. En wat deed ik:
ik vertikte het verdomme om persoonlijk ook bij mijzelf de knop om te draaien! Zo erg was het met mij. Ik bleef maarliefst tien jaar nog doorleven, schreef zelfs nóg een levenswerk en meteen ingezonden brieven om het Lindeonrecht in Spapens’ ‘recensie’ te corrigeren. Maar ja, zeker journalistiek gezien, bestond ik gewoon niet meer, vooral ook wat mijn eigen bestaan betreft was duidelijk de knop omgedraaid.
Dit doe je zelfs niet met een machine, dacht ik nog heel lang. Je hebt net een computer opgestart en trekt dan de stekker eruit? Je bent net met een vliegtuig opgestegen en draait dan de knop om? Onbestaanbaar dacht ik, en al helemaal bij mensen. Maar nu zie ik dan toch eindelijk hoe normaal dat is.
"Een alarmbrief waarop u antwoord verwacht? Sorry, wij hebben de knop omgezet. Brandende vragen op TilburgZ? Sorry, wij hebben de knop uitgedraaid. Beloftes, afspraken? Sorry, de knop is omgegaan. Wij zouden een ‘Lindebomenfietstocht’ uitgeven? Sorry, knop omgedraaid, uw tekst omgewerkt tot een reclamefolder voor de kruikenzeiker. Met u een arbeidscontract, een werkrelatie? Sorry, wij hebben net bij de laatste werknemer nek en knop omgedraaid.
T I L burg? Sorry, stekker eruit getrokken, knop op de T gezet. En u wilde zelfs op onze vraag naar uw mooiste boom antwoorden met "Linde", de boom die met knoppen en al werd gewist uit de geschiedenis! Sorry hoor, maar dan bent u voor ons niet meer salonfähig."
"Kijk een andere kant op", zo reageerde die ‘salonbaas’ zelfs nog in deze rubriek. Natuurlijk! In plaats van naar het milieu naar het café. In plaats van naar de realiteit naar de subsidie, het zwijggeld, het lonkende wethouderssalaris. Knop om. Iemand roept brand, corruptie?
"Andere kant opkijken". Positief blijven. Gezellig met zijn allen naar de knoppen.
Maar verdorie, waar zit bij mij die knop om mijn nek om te draaien?
Iedereen draait de knop om, maar wanneer leer ik nou zelf eens om met een simpele klik mijn hersens uit te schakelen, mijn ogen, oren, de knoppen van mijn hart en ziel? In mijn evolutie van mens naar een machine die je naar believen uitschakelt blijf ik steken in een toch wel heel bedenkelijk stadium.
voor overzicht per onderwerp van eerdere stukjes (met links)
zie weblogoverzicht: A tot G G tot M, M tot S en T tot Z.