Zó ver gaat de corruptie in Tilburg

Corruptie in Tilburg? Hoe durft iemand dat te beweren! Lezen we daarover dan ooit iets in de krant!? Of gaat de corruptie zelfs zó ver dat we er nooit iets over horen?

De veroordeelde mediapraktijken van Stadsnieuws kregen in elk geval nooit aandacht. En zo kon dat blad gewoon doorgaan met betaalde reclame aanbieden als onafhankelijk ‘nieuws’ en gewone redactionele artikelen.
Die ontoelaatbaar geachte reclamepraktijken waren gewoon té lucratief, een té groot commercieel succes. Ondanks milieupleidooien voor versoberen en ‘economie van het genoeg’ kon je zo de hele stad laten kopen wat je wilde, iedereen nóg meer laten consumeren. Dusdanige big business dat reclamecodes daarvoor in de praktijk gewoon werden afgeschaft.

Uiteindelijk werd aan de gemeente gevraagd om als gemeente de inwoners te informeren over de moderne reclamepraktijken in de stad.
De gemeente reageerde toen met een groot artikel over de Tilburgse media
(Tilburg Magazine december 1998).

Maar dat ogenschijnlijk neutrale artikel was in werkelijkheid geschreven door een reclametekstschrijver in dienst van de toenmalige Stadsnieuwsdirecteur.
Kortom: extra reclame juist voor zijn krant die zich zogenaamd onderscheidde juist door "nieuws" en "serieuze journalistiek". En in diezelfde editie stond van diezelfde reclamejongen nog eens een artikel over een nieuw reclamebureau van zijn Stadsnieuwsdirecteur.

De veroordeelde reclamepraktijken hadden zich al uitgebreid naar de gemeentevoorlichting! Ze lagen ten grondslag aan de campagne "Tilburg Moderne Industriestad"! Die leus was met advertenties speciaal geïntroduceerd in Stadsnieuws, ter meerdere promotie juist van dit blad en de daarin gepropageerde consumptie. Het opvallende lettertype van het Tilburgse reclame-in de-vorm-van-nieuws-blad was ook niet toevallig jarenlang het lettertype van de gemeentevoorlichting. Een brievenbussticker waarmee je Stadsnieuws selectief kon weren moest volgens een motie van de Raad gerespecteerd worden, maar werd vervolgens juist getorpedeerd met speciale acties en een grote ‘Industriestadcampagne’. De verstrengeling van bedrijfsreclame en gemeentevoorlichting werd zo krankzinnig en zo corrupt dat Europa’s grootste reclame-uitgeverij Tilburg uitriep tot ‘best bestuurde gemeente van Europa’! En dat moest heel Tilburg weten, maar dan zonder uitleg over de krankzinnige reclameachtergrond.

Nog ernstiger werd de situatie toen Stadsnieuws onderdeel werd van het Brabants Dagblad. De ontoelaatbaar geachte reclamemethodes werden toen dagelijkse praktijk in de lokale krant, waarvan de baas directeur werd van "het meest veelzijdige reclamebureau van Nederland", gevestigd te T. Investeerders en projectontwikkelaars kunnen er nu helemáál  vanuit gaan dat hun plannen en projecten allemaal "gewoon" doorgaan, zelfs een shopping mall. De ‘vrije pers’ zal daar wel voor zorgen door elke normale berichtgeving te vervangen door reclame, elke normale belangenafweging te vervangen door betaalde promotie, desnoods met inzet van de meest geraffineerde reclametrucs. En over corruptie horen we gewoon helemaal niets. Zó ver gaat de corruptie.