Bijzondere noten

Je staat raar te kijken als op de radio ineens een soort heftig blubberende scheet klinkt. Nog gekker wordt het als even later een beller die reutel nogmaals laat horen en vervolgens die gastrofonie zelfs voor de derde keer klinkt. Onlangs werd met dit soort bijzondere noten een programma op de klassieke radiozender danig gesaboteerd. Hebben we in Nederland te maken met discriminatie van klassieke muziek, zo vroeg ik me af?

Klassieke muziek schijnt niet bevorderlijk te zijn voor de kooplust. Je kunt er zelfs rustig van worden. Dus hoor je in winkels, reclamespotjes, op commerciële zenders of op koopzondagen in T-binnenstad nauwelijks klassieke muziek. Vanaf het T-podium klinkt op koopavonden muziek die de koophormonen activeert of zelfs het bloed doet stollen van de adrenaline.
Ook op de kermis en bij andere ‘zomertraktaties’ vooral geen klassieke muziek. De omzet zou dramatisch dalen. Nee, muziek die mensen in een soort roes en bewustzijnsverdoving brengt. Het is eigenlijk ernstige discriminatie. En vooral ook de liefhebbers van klassieke muziek worden gediscrimineerd. Wat te denken van kinderen die automatisch niet meer meetellen als ze een andere muziekinteresse hebben dan disco en decibel. Pure discocriminatie.
Kinderen worden al gepest als ze Saybia mooi vinden, laat staan Schubert of andere muziek uit het genre "depri".

De ene muziek wordt ook altijd normaal en rustig gepresenteerd, terwijl allerlei geluidsverdoving meteen met extra volume wordt aangekondigd. Ik heb ook nooit anders gezien dan dat bewoners hun ramen dicht houden als er in huis klassieke muziek opstaat. Maar bij andere muziek doen mensen juist de ramen van huis en auto open. Die muziek mag en moet kennelijk vanzelfsprekend ook op straat en bij buren in de wijde omgeving te horen zijn. En live in een klassiek radioprogramma gingen mensen dus zelfs hun persoonlijke voorkeur voor anusgeluiden ventileren. Of was het een echte klassiekliefhebber die eerdere onbenullige reacties niet spuugzat was, maar zelfs ‘scheetzat’?

Het gebeurde in het programma ‘Nootschieten’. Ik durf het al nauwelijks te bekennen, maar soms luister ik daarnaar. Ze laten in dat programma een kort muziekfragment horen en de dagen daarna mogen luisteraars dan muziekstuk en componist proberen te raden.
Maar bellers probeerden daar een tijdje geleden dus het programma ‘nootschéten’ van te maken. Van een wonderbaarlijk vriendelijk blijvende presentator kregen ze dan te horen dat hun scheetgeluid toch niet de juiste oplossing was.

Het leuke van het programma is dat je ontdekt hoe kenmerkend en typerend zelfs een paar noten al kunnen zijn. Het voor maandag te raden nieuwe fragment lieten ze vrijdag zelfs amper een seconde horen. Toch zou het zomaar kunnen dat er iemand maandag zegt: "pianokwintet in A majeur van Schubert", en daarmee een zogenaamde "hole in one" scoort, het meteen goed heeft. In elk geval moest ik denken meteen aan die muziek met zulke totaal andere klanken dan die scheetreacties: zo helder, sprankelend en parelend dat je die klanken als het compleet tegenovergestelde kunt beschouwen. Niet voor niets suggereert ook de speciale naam (Forellenkwintet) een fris, stromend kraakhelder beekje. Als je zulke bijzondere noten weer eens even beluistert, ben je weer voldoende gevoed om bijvoorbeeld de vieze scheten in de krant onder ogen te zien en daar in het volgende stukje toch weer op te reageren met reclamevrij tegengas.