Salamanders aan de macht

"Ik wil toch nog graag dat stukje over die salamanders lezen", aldus een zekere ‘ue…’ in reactie op mijn vorige stukje. Geen idee wie die "ue…" is, maar inderdaad: wat laat ik me nou toch beïnvloeden door politici en reacties daarop. Laten we het over écht belangrijke dingen hebben. Salamanders! Ja, hoe ging dat ondermeer in Vught een paar jaar geleden: "de bouwplannen kunnen niet doorgaan, uit onderzoek is gebleken dat er in een oud vijvertje nog salamanders zitten". Ik vond salamanders altijd al machtig mooie beestjes. Maar dat ze nog ooit zó machtig zouden worden! Ze jagen ambtenaren en projectontwikkelaars tegenwoordig de stuipen op het lijf! Nu weer in Goirle. Wat is de tijd veranderd!

"Uit een ingesteld onderzoek is gebleken dat u hebt gebouwd een in de grond verwerkte plastic vijver, bouwwerk in de zin van artikel 1 van de bouwverordening dezer gemeente". Zo ging dat nog in Goirle ten tijde van Huttonia (1981)! Een daar aangelegde vijver was helemaal in bezit genomen door salamanders. Drie soorten zelfs: kamsalamander, kleine watersalamander en vinpootsalamander. Hutje mutje zaten ze. Het werd een ware toeristische attractie. Hele schoolklassen kwamen kijken en vorig jaar kwam in het programma ‘Denkend aan Showroom’ een jonge Huttonia-salamander nog op de landelijke televisie. Maar op het gemeentehuis was men destijds minder enthousiast: "Zijn ze daar nou in Huttonia helemaal besalamanderd. Opsalamanderen!" Die diertjes zitten hier illegaal, zo concludeerde de gemeente. En dus moest die vijver weg, inclusief het bijgebouwde hutje van de beheerder. Nee, er mocht daar absoluut niets gebouwd worden. Zelfs huisvesting voor salamanders was in strijd met het bestemmingsplan.

Maar het bestemmingsplan biedt nu wél ruimte voor grote villa’s in het bos. In het boek ‘Huttonia’ voorspelde ik dat al. "Dit mag wel, dit mag niet", zo staat daar onder een tekening van een grote villa met daarnaast salamanderreservaat Huttonia. Maar de bouwplannen zijn nu toch in het water gevallen, met name het water van een destijds vergeten bospoeltje. Sommige van die salamanders blijken daar namelijk nog in leven!! "Ik ben hier destijds in Huttonia nog geboren en gefilmd", zo klonken opborrelende luchtbelletjes mij zelfs als duidelijke, bij salamanders behorende tekstballonnetjes in de oren: "met onze wettelijke bescherming valt niet meer te spotten, de bouwplannen kunnen niet doorgaan". Ja, die salamanders zijn een macht van betekenis geworden. In elk geval voelen de Goirlese ambtenaren nattigheid, om niet te zeggen: ze zitten vast in de modder. Hoe nu verder? Ach, beschikten ze nu maar over salamandereigenschappen of minstens een amfibievoertuig. Maar ik heb de oplossing. Beste gemeente Goirle, uit een ingesteld onderzoek in uw gemeente is gebleken dat het bouwen van een hutje geen enkele bedreiging vormt voor wettelijk beschermde amfibieën. Integendeel: het kan salamanderpopulaties zelfs enorm doen toenemen. En tegelijk beschermt u door hutbouw nog een andere zeldzame diersoort die hier biotoop verloren zag gaan: de Huttoniaan, een buitengewoon interessante apensoort.

Schakel dus over op het amfibische denken: niet alleen denken aan villa’s, maar ook aan eenvoudige hutten. Uit onderzoek is zelfs gebleken dat er bij het bouwen en warm stoken van villa’s heel veel C02 in de atmosfeer komt. Bij hutjes ligt dat precies andersom. Dus waar praten we nog over! Hutten in plaats van villa’s! "En zo zagen we onder Goirle", zo zullen later nog onze kinderen vertellen. "geen uitbreiding van Asfalteria, maar de wedergeboorte van Huttonia. En salamanders en Huttonianen leefden daar nog lang en gelukkig".