Allemaal de schuld van Groen Links

Op haar recente stukje ‘Marktplaats’ kreeg Marjo Frenk maarliefst zeventien keer kritische reacties van een zekere Monique. Daarin kreeg Groen links er van langs, met name Marjo. Monique noemt de partij van Marjo zelfs "Groen Weg". Wie zich verdiept in Tilburgs stedelijke groenpraktijk kan zich de frustraties van Monique goed voorstellen. Ik heb hier zo ook al het nodige beschreven. Maar zat Groen Links daar steeds achter? De werkelijkheid is toch complexer, zoals onder andere blijkt uit de gang van zaken rond de bomeninventarisatie.

Toen in 1993 mijn boek ‘Utrecht bomenstad’ uitkwam, ging ik daarmee vol goede moed naar mijn geboortestad met het aanbod om ook daar het waardevolle groen te inventariseren en te beschrijven. Maar wat gebeurde in Tilburg? "Alle bomen zijn al geïnventariseerd", zo kregen raadsleden te horen. En om soortgelijke redenen hoefde ook wat betreft overige stadsnatuur niet op mijn aanbod te worden ingegaan. Het verhaal ging zelfs dat ik helemaal geen boek over de Utrechtse bomen had geschreven, maar het nota bene waagde om dat zelfs te beweren. Het boek kreeg ook in de lokale pers geen enkele aandacht. En dat was vooral jammer vanwege mijn voor Tilburg juist relevante informatie en toelichting daarbij. De gemeente Utrecht namelijk wees mij bij mijn inventarisatie bij voorbaat op een boom die ik niet mocht vergeten en in de hoogste categorie in moest delen. Het ging om de oudste boom van de stad: een boom waarvan men had gedacht dat hij het loodje zou leggen. Maar nee, van binnenuit had die boom – een linde – zich weer helemaal hersteld. Maar over deze boom, die er aanvankelijk nog veel slechter aan toe was dan de Tilburgse Lindeboom, hoorden we juist in Tilburg helemaal niets. Daar hoorden we alleen andere geluiden, resulterend ook in heel andere groenpraktijken. Allemaal de schuld van Groen Links?

Onder andere Groen Links stelt later dat voor een goede belangenafweging en goede planning van bouwprojecten de monumentale bomen in de stad toch beter geïnventariseerd moeten worden. De partij bepleit dan bij monde van Marjo Frenk met succes om Stichting Stadsbomen daarbij te betrekken. Maar Stichting Stadsbomen merkt dan hoe nog een heel andere macht bepaalt wat er rond groen in Tilburg wel en niet gebeurt. Die macht legde aan Stichting Stadsbomen bij haar inventarisatie meteen allerlei beperkingen en restricties op, zoals "alleen particuliere bomen", "geen grotere groencomplexen in zijn geheel", "geen magnolia’s" et cetera. Aanvankelijk mochten het ook niet meer dan driehonderd bomen zijn. Later waren meer bomen toegestaan, maar werden door de gemeente meer dan driehonderd bomen in tweede instantie weer van de lijst geschrapt en afgevoerd. Om door mij aangeleverde onderzoeksresultaten ook daadwerkelijk serieus erkend te krijgen zag Stichting Stadsbomen zich gedwongen om externe deskundigheid zelfs in te huren. Ja, de Stichting moest zelfs naar de rechter stappen. En daar verklaarde de gemeente nota bene voor de rechter dat met name Henk Kuiper toch echt niet als deskundige beschouwd kan worden. Integendeel, zijn werk moet door de gemeente allemaal worden gecorrigeerd en overgedaan.

Tja, er is toch in Tilburg een heel andere cultuur rond groen dan ik in andere steden meemaakte. Ik zal dat hier onder andere titels dan ‘de schuld van Groen Links’ tzt  nog eens verder uit de doeken doen. Maar vergeet niet om in die tijd te genieten van wat er in de stad toch allemaal nog wél groen wordt. Blijf lopend of rondfietsend door de stad genieten van het groen rechts en het groen links.