Omdat de aanvankelijke inleiding van deze column bij nader inzien onvoldoende aansloot bij hetgeen hieronder volgt heb ik deze verwijderd. Omdat niet alle reacties hierdoor meer relevant zijn het ik ook die verwijderd.
Het gaat over het dilemma waar je soms voor staat, hoe moeilijk het is om keuzes te maken, dat je het nooit helemaal goed kunt doen.Over de twijfel daar gaat het over.
Enkle dagen geleden was het D-day. Met ontroering en groot respect heb ik de televisieuitzendingen gevolgd. Met tranen in mijn ogen de veteranen gezien op het strand in Normandië die daar soms na 65 jaar terugkeerden en herinneringen ophaalden. Met uit het diepst van mijn hart de bewondering voor al die – ooit jonge – mannen die in een kogelregen en met volledig gevaar voor eigen leven onze vrijheid tegemoet durfden te stormen. Wie van ons waagt dit? Wie het ooit nog durft het woord ‘respect’ zomaar zonder reden uit te spreken zou ik bij voorkeur eigenhandig de nek wiilen omdraaien.
Tezelfdertijd moest ik me bezighouden met de problematiek rond de helikopteroverlast vanuit vliegbasis Gilze-Rijen. Een groot dilemma. Want aan de ene kant de geweldige problematiek voor iedereen die er de gevolgen van de geluidsoverlast van ondervindt en aan de andere kant de noodzaak om ‘onze jongens’ die in Uruzgan een missie moeten uitvoeren te faciliteren.
Ik sta in spagaat. Terugkijkend in de geschiedenis zie ik wat militaire inteventies voor mij,voor het merendeel van onze ouders, hebben betekend. Realiseer ik me ook wat Europees/Amerikaanse interventie op dit moment voor anderen in de wereld kan betekenen, wat dit betekent voor de wereldvrede en welke verantwoordelijkheid wij in dit (nog) overwegend vredige Nederland hierin hebben. Maar ook heb ik enorm begrip voor de klachten van de Tilburgse burgers v.w.b. de overlast van de helikopters die dag in dag uit vanuit vliegbasis Gilze-Rijen met hun geluidoverlast het leefklimaat in deze regio weten te verzieken. Ik heb in april het voortouw genomen voor een raadsbreed gesteund verzoek aan het College om het RIVM een leefbaarheidonderzoek te laten doen rond de vliegbasis. Dit weekend heb ik oudminister van Defensie Stemerdink bereid gevonden als adviseur voor het net ogerichtte platform helicopterview te participeren dat de belangen van de burgers wil behartigen.
En toch… toch knaagt het. Want hoe moet je het een en het ander in balans brengen? Denkend aan D-day 1944 en de moed van die overleden jonge mannen, en al die anderen die nu de moed hebben op vredesmissie te gaan en daarvoor moeten worden geëquipeerd met een x aantal vliegbewegingen en met aan de andere kant de (Til)burgers die me dagelijks mailen gek te worden van de geluidoverlast en die ik net zo goed begrijp en ter wille zou willen zijn.
Ik ben slechts een eenvoudig raadslid, een volksvertegenwoordiger die de problemen van burgers moet zien te vertalen naar de politiek, die als eerste taak heeft kaders te stellen en deze tenslotte te controleren. Maar de ethiek van de politieke handel en wandel vraagt permanent om een genuanceerd ordeel. En dat is beslist niet eenvoudig. Ik kan daar in elk geval van wakker liggen. Zelfs als simpel raadslid in dit kleine Tilburg, een miniscuul puntje op de wereldkaart