Entering der entero’s

Wegens de algehele drukte dezer dagen stapelt zich bij schrijver dezes de vuile vaat op. Over de gevolgen hiervan zijn online verontrustende berichten te lezen…“Als de afwas af was maar die is niet af.” zongen de Zwoelie Troelies jaren geleden al. Tja, sommige dingen zijn van een onwaarschijnlijke tijdloze hardnekkigheid. Want de Zwoelie Troelies werken aan hun comeback en op menige aanrecht prijkt nog steeds de onvoltooide vaat.

Zo ook op de mijne. Want je hebt van die dagen dat er nog zoveel gebeuren moet. De koelkast dient gevuld, de Chinees dient afgehaald, de sollicitatie voor de stadsdichtersvacature dient opgesteld, gedichtje hier, columnpje daar, rondjes op de hometrainer teneinde aan de winnende hand te blijven in het gevecht met de zwaartekracht, half uurtje zonnebanken, favoriete sitcoms kijken, de dagelijkse wandeling door het centrum teneinde het straatleven in je op te nemen, beetje in de kroeg hangen…Wat heb ik kortom toch een kutleven. En dan die vuile vaat dus nog. En ik kom al tekort aan vierentwintig uur in een etmaal om de helft te doen van wat ik nog zou willen doen. Of kunnen doen.

En zo stapelt die vuile vaat zich op. Soms twee dagen, soms drie dagen. Waarmee ik volgens een wetenschappelijke website de fibrablasten en de Vero cellen ruim baan geef. Afhankelijk van het toxisch effect natuurlijk. Maar ik weet niet of ik het wel helemaal goed gelezen heb allemaal.
Want er waren ook nog entero’s. Die met Dreft handwas, Una machinewas en Sendil wasmachinewas voor 100% gereduceerd werden. Terwijl de entero’s met Una handwas slechts voor 99,24% gereduceerd werden.
En vermenigvuldig dat maar eens met 365 dagen. Tenzij je niet elke dag afwast natuurlijk. Maar of dat een mooi microbiologisch excuus is om niet elke dag af te wassen weet ik dus niet. En de onderzoekers konden mij evenmin vertellen of er een wezenlijk verschil in hygiëne is tussen het afdrogen met de hand en het laten drogen in de lucht.

En de foto van het toxisch effect op de bacterieën en de cellen met een celkern deed me nog het meest aan een bord maaien denken. Maar de afwas waarmee geëxperimenteerd was bestond uit een glas waar melk in gezeten had, een opscheplepel, een vork, een dessertschaaltje, een bord en een lasagneschaal en dit alles was besmet met een mengsel van rauw gehakt en ei zodat er zeker bacterieën gevonden zouden worden. Bovendien hadden de onderzoekers dit alles ruim een nacht laten staan.
Tja, en dan is het ruim baan voor de enterobacteriacceae en hun kornuiten.
Maar mijn achterstallige afwas heeft een andere samenstelling. En het staat er allemaal al meer dan een nacht. Geen vrees voor of hoop op de toxische effecten dus; ik ben een ander praktijkgeval.
Tot morgen dan. Als ik een gaatje vind.