Van sommige artiesten is het werk soms bijna niet te traceren. Maar wie lang genoeg het web afsurft vindt altijd wel ergens teksten…Als notoire comedycollector wil ik natuurlijk alles van Peter Cook en Dudley Moore hebben.
Cook en Moore waren zo’n beetje de Engelse evenknieën van Van Kooten en De Bie. Ze hadden een overeenkomstig onderling lengteverschil (Cook had de Bielengte, Moore de Kootlengte) en begonnen hun duocarrière op een soortgelijke manier: Cook en Moore’s alterego’s Pete and Dud waren zo’n beetje de Britse clicheemannetjes.
In de jaren zeventig keerden de clicheemannetjes van Cook en Moore terug als Derek and Clive, twee vuilbekkende toiletschoonmakers. Rond die tijd haalden -waarschijnlijk als een soort stille collegiale hommage- Van Kooten en De Bie hun clicheemannetjes nog één keer van stal met een dialoog die van een vergelijkbare vuilbekkerigheid was.
Enige tijd geleden leken Derek and Clive’s dialogen zowaar binnen bereik voor mij, de oprecht geïnteresseerde Nederlander zonder creditcard.
Bol.com bleek hun ‘Ad nauseam’-CD in de aanbieding te hebben. Vol enthousiasme bestelde ik het album, maar na drie maanden kreeg ik een mail waarin mij medegedeeld werd dat de CD toch niet leverbaar was. Inmiddels was de ‘Derek and Clive live’-CD wel in de bol.com-catalogus opgedoken. Onvermoeibaar als ik ben heb ik wederom de bestelling geplaatst, maar ik heb alweer een mail gekregen dat ze hem in elk geval niet binnen de afgesproken tijd kunnen leveren en hun uiterste best zullen doen om hem z.s.m. etc.
En voor een reprint van Ad nauseam kan ik alvast intekenen, maar de releasedatum is vooralsnog vaag.
Ik moet mij dus voorbereiden op weer een teleurstelling. Of een creditcard aanschaffen die mij toegang tot de Britse toeleveringskanalen verschaft.
Mocht ik alsnog een CD bemachtigen, dan kan ik de teksten alvast playbacken. Want die heb ik inmiddels in een spelonk van het web getraceerd.
Gierend van het lachen heb ik, hun lijzige Londens erbij denkend, de teksten zitten lezen.
“Er, I’ll tell you the worst job I ever had (…) The worst job I ever had was with Jayne Mansfield. You know, she was a fantastic bird, you know (…) but I had the terrible job of retrieving lobsters from her bum (…) And it was my job every evening to go round to Jayne…who was a sweet girl…Sweet, charming, mysterious girl…and get those fucking lobsters out of her arsehole.”
Een andere smerige schoonmaakklus was “collecting the phlegms Winston Churchill was bogging out into his bucket”.
En dan is er de hilarische vertelling van Derek over een wildvreemde die naar hem toe kwam en tot hem zei: “You cunt”.
Waarop Derek “You cunt” terug zei.
En die vreemde terugkwam met “You fucking cunt”.
Waarop Derek zei: “You fucking cunt. You fucking come here and call me a fucking cunt.(…) I said, ‘You f-‘, I said ‘You cunt’. I said, ‘You fucking cunt.’ I said, ‘Who you fucking calling cunt, cunt?’”
Waarop Clive Derek’s relaas onderbrak en heel gevat tegen Derek zei: “Well you fucking cunt, who are you to say to him that he was a fucking cunt?”
Vooral bij het lezen van deze tekst beleefde ik een openbaring. Ik besefte ineens dat ik in mijn middelbare schooljaren de Tilburgse Peter Cook in mijn nabijheid heb gehad zonder dat in de gaten te hebben.
Ik heb het over Toine van E. Hij zat op de MAVO bij mij in de klas, had rond zijn dertiende al de Peter Cook-lengte en vertelde regelmatig volstrekt melige verhalen die even onvertaalbaar waren, maar wel vreselijk op de lachspieren werkten.
Omdat Toine van E. in tegenstelling tot Peter Cook zijn gevoel voor absurdisme nooit beroepsmatig heeft uitgebuit is er van zijn oeuvre niks vastgelegd. Ik zal er ééntje prijsgeven, ter bewaring voor het nageslacht en het wereldwijde web. Let op het komische procédé achter de nu volgende Toine van E.-monoloog en ontdek zelf de overeenkomsten met de ‘Fucking cunt’-dialoog van Cook en Moore.
“Dus ik kwam van de week zôn schraolen bats tege en ik zeg tege dieje schraolen bats: ‘Eej, schraolen bats!’
‘Jè, wè?’ zeej dieje schraolen bats.
Dus ik zeg tege dieje schraolen bats ‘Zak jou is vûr oewen kop stompe, verrekte schraolen bats?’
‘Dè denk ik toch nie.’ zeej dieje schraolen bats.
‘Ik zeg, dè denk ik toch wel verrekten schraolen bats.’ en ik slao um kats van zun èègen aaf, dieje schraolen bats. Laag ie mooi te kèèke, dieje schraolen bats. Ik zeg ‘Wè hadde naa nog, schraolen bats?’
En toen zeej-t-ie niks mir, dieje schraolen bats.”