Doodwensen

Het liefst zou ik Loes Dielissen doodwensen. Maar zelfs op wensen schijnt tegenwoordig een straf te staan. En straf wil ik niet. Vooral niet voor wensen. Straf verdien ik niet. Nee, Loes heb ik nodig. Voor mijn programma. Ze moet blijven leven. Zelfs al is ze nog zo’n onverbeterlijke, valse nitwit dat het niet leuk meer is. Zelfs voor een grote fan van schadefreude.

‘Loes Dielissen liet zich woensdag op heldhaftige wijze bij de fontein fotograferen,’ luidt het o zo rake onderschrift. Op de foto zien we Loes Dielissen aan de rand van de fontein met een vingertje wijzen. Omhoog. Naar God? Wijs kijken haar kraaloogjes de lens in. Een iconisch beeld. De ultieme dombo gevangen. Symbool van de immer voortschrijdende infantilisering van de toch al niet als intelligent bekend staande Tilburgse dorpspolitiek. Ja, het kan nog debieler! De zesde stad van Nederland heeft politici die je ervan verdenkt hun eigen schoenveters nog niet te kunnen strikken. Ze gooien mensen in het water, noemen dat rechtvaardig maar zijn te laf om zich bekend te maken. Het slachtoffer schepen ze af met een valse naam en telefoonnummer.

Domheid is nog niet zo erg. Niet iedereen kan er wat aan doen dat hij dom is. Niet iedereen kan het helpen dat hij zijn taak niet aankan. Maar laffe domheid, pure stupiditeit met een valse ondertoon moet met alle geweld worden bestreden. Gelukkig is het mogelijk. Als je maar een plan hebt. Een programma.

Het idee dat politici het ‘goede voorbeeld’ moeten geven is al bijna weggesleten. Ik geloof niet dat ‘het volk de politici krijgt die het verdient’. Kijk naar Tilburg. Geen enkel volk, hoe rot ook, verdient politici à la Dielissen. Dat bestáát gewoon niet. Zo ziek is de wereld nog net niet volgens mij.

Dat de volgende dag niet 5.000 TIK studenten, papa’s en mama’s het stadhuis bestormden onder beestachtig gejuich om dat kittige, lege hoofdje van Dielissen te soppen, is een gemiste kans. Veel leuker dan tien kamelenraces bij elkaar. Ik vind: de rest van het jaar moet ze iedere ochtend gejonast worden. IJs of laag water, het doet er niet toe. Ze gaat iedere ochtend de plomp in met heel haar heldhaftigheid.

Laat Loes de eerste zijn in een heropvoedingsprogramma voor locale politici dat een voorbeeld kan zijn voor de hele stad en de Nederlandse samenleving in het algemeen. Waterboarding, elektrische schokken en corrigerende tikken om de politieke klunzen en de ratten opnieuw op te voeden. Als we ze mogen kiezen, mogen we ze ook corrigeren. Zelf roepen ze ook om orde en tucht. Dit is een democratie. Voor het grotere goed, het welzijn van de stad, moet het individuele belang wijken. Laten we de dorpspolitici een upgrade geven door tough love.
Ze verdienen het. Ze vragen erom.