Ed is koket

Ed Schilders. Hij staart je elke donderdag lekker stout aan vanaf zijn hoekje in de krant. Pagina 26. Het is altijd weer schrikken. Wat kijkt hij toch koket, die Ed. Het leek hem leuk iets geks te doen bij de fotograaf. Laten zien dat er met de Literatuur ook heus wel een gebbetje te maken valt. “Wellicht zou het leuk zijn voor de lezertjes van Uw courant wanneer ik ze een beetje ondeugend aankoekeloer ter illustratie van mijn pennenvrucht.”

En dus schoof die dekselse Ed zijn leesbril wat naar voren. Tot net boven de vleugeltjes van zijn mopsneusje. Ed trok er een olijke gezichtsuitdrukking bij. Een voorzichtig begin van een glimlach onder een paar gedurfd opgetrokken wenkbrauwen. Het fijn gekapte kapsel dat gastvrij uitwaaiert over het hoofd van de Beste Schrijver van Tilburg. De grijze lokken stellen zich open voor de mensen en zeggen: ‘Kom tot ons’. Koket tot in de puntjes.

Koket kijken. Als één van de weinige mannen op aarde verstaat Ed Schilders die kunst. Uitzonderlijk, maar ook een beetje eng. Die lichte zweem van parkeerplaatsseks bij Dongense rotondes, de hint van zelfstandige beroering in Mariakappelletjes. Het strelen van Peerke’s staf. Ik weet niet of we dat met z’n allen moeten willen, donderdagochtend in de krant.

Als ik een stof moet noemen, zeg ik: velours. Die foto voelt aan als velours. Paars velours. Als grote, zware, oude gordijnen van paars velours. Die wat nuffig ruiken. Een onbestemde geur. Niet heel schoon, een beetje oud, maar wel warm. Gezellig. En zacht. Kruiperig zacht.
Kijk! Ed heeft zich naakt in de oude, paarse velours gordijnen gerold. Gekke Ed.

De Beste Schrijver van Tilburg rolt over de vloer in zijn knusse paarse koker. Hij warmte zijn witte lichaam aan de zachte stof. Ed kirt. Zijn bril staat uitdagend op het puntje van zijn neusje. Het haar lonkt. Zijn wenkbrauwen vormen veelbetekenende bogen boven de sappige, smakkende lippen van Ed.

Ed is koket.