De magische getallen van La Weyer

De politica en kunstenmaker Tine van de Weyer. Ze zit op een fiets. Haar linkerhand houdt een paal vast. Haar rechter is om een verrekijker geslagen. Tussen het stuur van haar ultralichte stadsfiets zitten rode kunstrozen. Het magische getal vier. We hadden het kunnen weten. Tine van de Weyer draagt een rood mantelpakje en lacht een bescheiden, fatsoenlijke lach. Niet te veel tand. Kortom, een raadselachtige foto.

Om de onpeilbare diepten ervan te doorgronden moet je aan de bak. Pas na intensieve studie geeft het tafereel iets van zijn symbolische stralenspectrum prijs. En dat is heftig. Gaat u er maar eens goed voor zitten. Op iets zachts. Met leuningen. Want vasthouden kan nodig zijn. La Weyer wil nogal wat kwijt via de foto. Dit is wat ik er tot dusverre van begrijp:

De pose. U zult zeggen: die neemt Tine van de Weyer aan omdat ze anders omvalt! Dan onderschat u Tine toch wel een beetje. Bekijk die zwierige scène tussen het dorre hout (brandgevaar!) eens goed. Die houding zegt: deze aspirant-wethouder houdt zich mooi staande in de woestenij. Verholen kritiek op haar collega’s in de Raad? Vindt ze die kreupelhout waar de in het vlammend rood gestoken Van de Weyer zwierig tussendoor fietst? Hier is iemand die geen boodschap heeft aan het kleingeestige, verstarde (hout!) denken in dit stadje. Hup, op de trappers voor wat spannende besluitvorming!

Let ook op hoe de drie knopen op haar jasje detoneren met de vier rozen tussen de remkabels! Die laatste vormen al een statement an sich. Tine remt alleen voor de liefde. Of voor de macht, want daar kan deze mystieke bloem ook voor staan.
De knopen staan voor beheersing. De drie leggen het af tegen de passie (vier). Tel deze bij elkaar op en het geluk is compleet. Zeven! Het heilige getal!

Een mysterie blijft verder de aluminiumfolie om de paal. Gaat Tine hier tekeer tegen het steeds kunstmatiger worden van de samenleving? Stelt ze het ‘verpacken‘ van het buitengebied aan de kaak? Of ijvert ze voor het goed houden van de verhoudingen? Misschien dat Van de Weyer hier zelf uitsluitsel over kan geven…

In macroperspectief openbaart zich een nieuwe boodschap: Tilburg is te klein voor het PvdA-zwaargewicht. Tilburg, die negorij, fietst de nummer twaalf (wat laag!) uit. Over het Bels Lijntje naar…Tja, dat houdt buurtmoestuinen-ambassadrice nog even onder de pet. Nog één blik in de camera en dan – zoefff weg is Tine. Pech gehad Tilburg!

Tine ziet aan de einder haar toekomst. Ze kijkt vooruit. Zíj wel. Zie de verrekijker. Zie de twee (!) brillen. Alweer dat magische getal. Drie instrumenten om mee te kijken. De boodschap mag duidelijk zijn. Tine ziet alles. Prikt de zon vervelend, dan gaat de zonnebril op. Komen de uitdagingen van ver, dan pakt ze de verrekijker erbij. Tine van de Weyer heeft alles in de smiezen, mensen. Acht ogen. Zeven plus één(!). Opnieuw een magisch getal.

En wat die linkerhand stevig om die paal suggereert, hoeven we u natuurlijk niet uit te leggen.