Slingers, confetti, ballonnen. Uit elk café spoelt feestmuziek en overal zie ik blije gezichten. De minister-president op bezoek. En dan ook nog een hele optocht! Ik ben er helemaal stil van. Dat hadden jullie nou niet moeten doen. Dat had toch niet gehoeven? Voor mij?Aan de andere kant: het is natuurlijk wel een feestelijk feit dat ik deze column al weer een heel jaar schrijf. 52 weken, en dat betekent dat ik inmiddels 52 verhaaltjes geschreven heb. Waarom zouden we zo’n jubileum ook niet groots vieren? Er is meestal al zo weinig reden tot feesten tegenwoordig.
Dus: hartelijk dank voor het prachtige feest. En ik houd het kort deze week, want ik ga het zelf ook vieren.
Groeten
Wilma