We zaten op Birgits kamer, Jessie en ik, samen met Beyonce, Britney, Avril, Christina, Vanessa en Michelle. Het enige plekje waar geen poster van een popster hing was de spiegel, al dacht Birgit daar zelf anders over. Ze keek tevreden naar haar spiegelbeeld, hield haar haarborstel als microfoon voor haar mond en zong ‘Crazy in Love’ lekker vals mee met Beyonce. Dat Beyonce meezong was de enige reden dat het nog wel redelijk klonk.Jessie zei precies wat ik dacht: ‘Doe nou niet zo stom!’
Birgit schudde haar haren naar achteren, zette een hand in haar zij en vroeg: ‘Wat is daar nou stom aan?’
‘Je weet toch hoe het er daar aan toe gaat? Die Henk Jan is een lul. Ze zeiken je af. Je gaat voor schut.’
‘Alleen als je helemaal niet kunt zingen of als je er niet uit ziet.’
‘Kun jij dan zingen? Je zit niet eens op een koor of zo.’
‘Een koor!’ zegt Birgit minachtend. ‘Ik wil beroemd worden, niet zoiets dufs als een koor.’
‘Zet die muziek dan eens af en zing dan eens,’ zei ik.
‘Ja, daaag.’
‘Waarom niet?’
‘Ja, dat klinkt natuurlijk nergens naar.’
Jessie en ik keken elkaar aan en ik schoot in de lach want Jessies wenkbrauwen zaten zowat boven op haar hoofd.
‘Dat snappen jullie toch niet! Als je daar op de stip staat is het heel anders,’ zei Birgit. Alsof ze er ervaring mee had.
‘Maar je moet toch oefenen?’
Birgit smeet haar borstel op het bed. ‘Waarom zou ik? Jullie lachen me toch alleen maar uit.’
‘Beter wij dan heel Nederland,’ zei ik. Nou, zo was het toch zeker?
‘Omdat jij geen kans maakt hoef je mij nog niet af te zeiken,’ zei Birgit kattig.
‘Hoezo maak ik geen kans?’ vroeg ik, tegen beter weten in.
Birgit liet haar ogen langs mijn spijkerbroek en mijn sweatshirt glijden, naar mijn sproeten en mijn stugge saaie haar en zei ongeduldig: ‘Ze zoeken een popidóól.’
‘Wat doe je aan?’ vroeg Jessie nieuwsgierig.
‘Weet ik nog niet.’ Birgit trok haar kast open. ‘Iets wat een beetje sexy is. Het gaat toch meer om het uiterlijk.’
‘En om de X-factor,’ zei ik. Want ik wist er heus wel iets van. Van Idols. Meer dan Birgit in ieder geval.
‘Wat bedoelen ze daar nou eigenlijk mee, met die X-factor?’ vroeg Jessie.
Birgit trok een kort glimmend paars topje uit de kast. ‘Dit, en dan met mijn zwarte broek met die veters? Of dat geruite rokje.’
Jessies gezicht was één groot vraagteken. Ik lachte. ‘Nee, dat is niet de X-factor, dat is wat ze aantrekt.’
‘Ik wéét nog niet wat ik aantrek,’ snauwde Birgit. ‘Misschien dit, misschien iets anders.’
‘Doe eens aan,’ zei ik. Als ze het dan toch serieus van plan was dan moesten we er maar het beste van maken.
‘Maar wat is die X-factor nou?’ vroeg Jessie.
‘Dat je iets extra’s hebt, waardoor mensen naar je willen kijken of luisteren, zonder dat je kunt zeggen waar dat aan ligt,’ antwoordde ik.
‘Nou’, Birgit keek naar zichzelf in de spiegel, ‘dan ben ik al door naar de volgende ronde.’
Jessie en ik zeiden even niks.
‘Wat ga je zingen?’ vroeg Jessie toen.
Birgit wapperde met haar handen en schudde met haar achterste. Het rokje wapperde en ik zag haar onderbroek.
‘O, dat zie ik nog wel,’ zei ze luchtig.
Geplaatst