Vaginale toiletten waren nog niet uitgevonden

Mijn liefde voor abortus was al vroeg geboren. Shit zeg. Een genialere openingszin is niet mogelijk. Wat een vindingrijkheid! Wat een taalgevoel! Poëzie van de bovenste plank! Deze column kan al niet meer stuk. Bij voorbaat. En toch moet ik verder. Krijg immers per woord betaald. CAO! Op de automatische piloot dus. Dat krijg je dan. De buit is immers al binnen. In artistieke zin. Mijn Lezers bevredigd. Ook dat. Maar neen, kwantiteit is het devies. Stel Uw verwachtingen maar bij. Naar beneden. Uiteraard. Dus. Die liefde voor abortus is daarna nooit meer verdwenen. Van de breinaald tot de zuigcuragette. Van Finks tot de Aspirotomie. Geen geheimen voor deze Mijnheer. Prachtig ook de vele complicaties. Bloedingen! Leve de bloedingen!

1975. In het duistere zuiden des lands. De Oostelijke Mijnstreek. Kerkrade om precies te zijn. Chèvremont-Oost om nog preciezer te zijn. In de kelder van de Frettenkoning om er niet langer omheen te draaien. Mijn oom dus. In het bezit van maar liefst tachtig fretten. Vraag: waarom zo veel fretten? Antwoord: waarom niet! Zo’n milieu dus. Ook de kelder van mijn tante. De Abortusqueen. Spreek uit: Abortuskwien. Ik ben van eenvoudige komaf. Vandaar. Nooit verloochenen je roots! Nee, ook U hoeft zich niet te schamen voor Uw Verleden. Ook niet voor Uw overspelige ouders. Iedereen weet daar toch al het fijne van. Tot in detail! Al laten ze dat niet merken. Nee, zo zijn ze wel. Ziehier De Mensch. Schepping godsch. In een notendop…

De kelder van de Frettenkoning. En de Abortuskwien. Een houten tafel. Goedkope jenever. Vuile handdoeken. Een breinaald. Lelijke vrouwen. Lelijke kutten. Soms mooie kutten. Heel soms. Bloed. Gekrijs. Wat zegt U? Waarom ik daarbij was? Uit opvoedkundig oogpunt. Om een echte man te worden. Om de leukigheid. Spannend. Geil. Ja geil! Ik was er vroeg bij. Arbeidersmilieu. Testosteron. Een slechte opvoeding. Kolengruis. Geef het maar een naam. Mij heeft U er niet mee. Ík heb me geamuseerd. Ík wel. Ik zag alles. Geboeid. Hoe mijn oom de kutten schoor. Met een scheermes. Geduldig. Zorgvuldig. Uiterst zorgvuldig. Tot zover de hygiëne. Vaginale toiletten waren nog niet uitgevonden. Het woord vagina was überhaupt nog niet doorgedrongen tot deze contreien. Dat zou nog een decennia of twee duren. Vraag: decennia? Antwoord: enkele tientallen jaren.

Daarna was het de beurt aan mijn tante. Met haar breinaald. Met gebogen en afgevijlde punt. Om beter grip te krijgen op de vrucht. Niet zelden zag ik een doorboord hoofdje uit de bloederige schacht tevoorschijn komen. Of wat voorbestemd was om ooit een hoofdje te worden. Een lelijk hoofdje. Ook voorbestemd. Erfelijkheid. Zeg maar. Steevast gevolgd door luid gegrinnik. “Voltreffer!” Nog een laatste glaasje jenever. Afrekenen. Een medisch advies. “Drie uur niet poppen.” En tot ziens maar weer. De bloederige vrucht werd meestal aan de fretten gevoerd. Een gepiep van jewelste! Soms ook in de vrieskist opgeborgen. “Je weet maar nooit.” Of in een plastic zakje aan mij meegegeven. “Om mee te spelen.” Opnieuw gegrinnik. Ja, de humor zit in onze familie.

Intermezzo. Prijsvraag. Waarom vind ik een zichtbare onderbroekrand zo vies? Onder een pantalon. Bij een man. Mail uw antwoord. De winnaar krijgt een boekje. Met breipatronen. Of een strijkijzer. Ik weet het nog niet.

Het aborteren in de kelder ging ondertussen vrolijk verder. Kreeg in 1975 een flinke injectie. Het rapport van de Club van Rome. Dennis Meadows. Grenzen aan de groei. Krimpende ecosystemen. Ontbossing. Einde fossiele brandstoffen. Overbevolking tegengaan. Minder kinderen. Doemdenken dus. Op niveau. Spannende tijden. In alle opzichten. Totdat mijn tante in 1978 werd opgepakt. En opgesloten. De Abortuskwien. Toen moesten de vrouwtjes naar de abortusarts. Het speculum verving de vingers van mijn oom. De zuigbuis de breinaald. Met een ondruk van 0,8 atmosfeer. Minus 80 kiloPascal.

Ik groeide mee. Met de ontwikkelingen. Mijn interesse was immers voorgoed gewekt. Las veel over aborteren. Zocht contact met medici en abortusklinieken. Werd vrijwilliger. Mocht uiteindelijk assisteren bij ingrepen. Zag talloze complicaties. Perforaties. Achterblijvende resten. Comsumptieve thrombo-hemorrhagische coagulopatie. Gedissimineerde intravasale coagulopathie. Pulmonale hypertensie. Hypo- of afibrinogenemie. Een haemorrhagische diathese. Allemaal even prachtig.

Kortom. Ik maakte van mijn hobby een Hobby. Werd een echte fan van abortus. Misschien wel de grootste fan. Tot op de dag van vandaag. Maar immer bescheiden en behulpzaam. Dus. Voor de andere abortusfans een tip. Om het lekker bloederig te maken. Om de complicaties te verhogen. Het wondbed te vergroten. Moedwillig toegebrachte, obstetische invaliditeit zeg maar. Tang al openen bij het inbrengen! En ruw het cervixkanaal oprekken! Leidt gerandeerd tot een bloeding. Een sijpelend wondje (veneus) op zijn minst. Voor de diehards onder ons. Stiekem een praampje aan de tang friekelen. Als de arts niet kijkt. Een pulserende spuitende straal (arterieel) is niet zelden het indrukwekkende resultaat. Steevast gevolgd door psychische klachten. En zelfmoord. Wellicht. Hopelijk. Ik ken U wel!

Een andere tip: zie de film Vera Drake. Van Mike – Naked, Secrets & Lies – Leigh. Filmkoning Van Het Naturalisme. Prachtig prachtig prachtig. Een pleidooi voor abortus. Een warm pleidooi. Zoals het hoort. Geen bloed. Wel zeepsop. En tranen. Veel tranen. Of lees Early complications and late sequellae of induced abortion. Van Karin Edström. Met fijne plaatjes!