Op verzoek van Ruud Vreeman

“Scooterwijven met overgewicht…en met wormen…” fluistert Ruud Vreeman in mijn oor. “Daarom is het ook zo fijn om burgemeester van Tilburg te zijn…” “Waarom wormen?”, is mijn logische vraag. “Vanwege de eiwitten…puur vanwege de eiwitten…” Hij maakt een rare beweging met zijn mond, die ik niet zo snel kan thuisbrengen. Ik besluit om het gesprek hierbij te laten. Heb wel wat beters te doen. Hij pakt mijn arm vast. Om mij tegen te houden. “Iets anders,” vervolgt hij op samenzweerderige toon. “Nu ik je toch spreek…Kun je in je column niet eens iets schrijven over Dracula?”

Dracula…De Prins Der Duisternis…Ik kijk hem wantrouwend aan. Belazert hij de boel? “Ik ben een grote fan van Dracula…het leegzuigen van maagden…héérlijk…ik kan daar uren naar kijken…” Zijn ogen worden vochtig. Hij buigt zich nog meer naar me toe. Ik voel zijn stoppelige kin tegen mijn oor schuren. Ruik zijn adem. Knoflook? “En zijn latente homoseksualiteit…en hoe knap hij die weet te onderdrukken…” Hij recht zijn rug. Kijkt mij enigszins uitdagend aan. Enigszins. Gelukkig. Hij ziet mijn twijfel. Pakt zijn portemonnaie. Geeft mij een biljet van € 500,-. Ik knik. En pak het geld aan. Uiteraard. Hij geeft me nog een biljet. Van € 250,-. “Voor Bandirah…Dan doet hij misschien extra zijn best om er een mooie tekening bij te maken…”

Bandirah doet altíjd zijn best. Die heeft geen financiële prikkels nodig. Bandirah is een ware kunstenaar. Met liefde voor zijn vak. Dat geld hoeft dus niet. Zou hij opvatten als een belediging. € 750,- voor mij! Bandirah maakt trouwens geen tekeningen. Hij maakt spotprenten. Maar dat heeft U als Trouwe Lezer van deze column natuurlijk allang door. U wel. Vreeman niet. Die denkt daar niet over na. Heeft geen hart voor poëzie. Wel een portemonnaie. Een goedgevulde portemonnaie. En vreemde passies. “Ik zal het geld aan Bandirah geven. En ik beloof u: het wordt een briljánte spotprent.” Hij kijkt me vragend aan. “Een spotprent? Nee, het moet een serieuze tekening worden. Zoals die tekening van Jeroen Brouwers. Die neger vind ik trouwens ook goed getroffen.”

Ik stel hem gerust. Maak opnieuw aanstalten om op te stappen. Hij nodigt me uit om mee naar zijn huis te gaan. Om zijn collectie Dracula-films te bekijken. Hij ziet mijn aarzeling. Pakt opnieuw zijn portemonnaie. Geeft mij € 250,-. Dus. Ik knik. Ga met hem mee. Constateer onderweg een vreemd loopje bij Vreeman. Een burgemeester onwaardig. Alsof hij met de naad van zijn broek in zijn bilspleet probeert te schuren. Op het ritme van zijn stappen. Onregelmatige stappen. Op een gegeven moment zie ik hem stiekem krabben. Zijn gezicht verkrampt…

We zijn er. Ik loop achter hem aan naar binnen. Door de gang. Naar de woonkamer. Ik zie een bloedvlek. In zijn broek. Uit zijn aars! Aambeien. Kan niet anders. Ik zwijg. Loop naar de kast. Zijn collectie Dracula-films is imposant. Hij heeft niet alleen de classics. Bela Lugosi. Christopher Lee. Max Schreck. Klaus Kinski. En vooruit, Gary Oldman. Nee. Ook de cultfilms. De meest obscure cultfilms. Ik kijk belangstellend naar zijn dvd’s. Heb zelf alleen de Hammer-serie. En Nosferatu. “Ja, daar sta je van te kijken hé! 241 in totaal!” Ik knik. Dit keer oprecht.

Vreeman pakt er met een theatraal gebaar een uit. “Ta-da!” Ik lees de titel. Rode letters. Met zwarte achtergrond. Geen foto. Of illustratie. Orazi e Curiazi. Van een zekere Ferdinando Baldi. Hoofdrolspelers worden niet genoemd. Zal niet voor niks zijn. Denk ik dan. Als filmkenner. Vreeman maakt weer rare bewegingen met zijn mond. Alsof hij op iets bijt. En tegelijkertijd iets wil uitspugen. Zijn onderlip wordt daarbij vochtig. Bijzonder vochtig. Geel slijm? Ik voel een kokhals opkomen. Kan deze nog net onderdrukken. – Hebt U dat ook? Dat U iets vies vindt, maar toch móet blijven kijken? En hoe walgelijker, hoe sterker de drang…

De burgemeester veegt met zijn mouw langs zijn mond. Inspecteert het resultaat. Ruikt eraan. Lijkt tevreden. “Kom, ik zet de film op. Ter inspiratie. Voor je column.” Ik neem plaats op de fluwelen bank. Crèmekleurig. Vreeman stopt het schijfje in de speler en komt naast mij zitten. Te dichtbij. Met zijn bloedende aambei. Hij wrijft verlekkerd in zijn handen. “Troy, nu zul je iets meemaken!” Ik kijk gespannen naar het scherm. Geen trailers. Geen ‘deze film is bedoeld voor…’ of ‘verboden om…’ etcetera. Geen zegel. Geen logo van een filmmaatschappij. Geen zuivere koffie dus. Geen probleem. Extra spannend. Wat zal er komen? Porno waarschijnlijk…

Mongolen! De hele film zit godverdomme vol mongolen! Zeverende en stamelende mongolen. Mongolen-vrouwen. Of hoe heet zoiets. In witte lakens gehuld. Soms is een mongolen-tiet te zien. Week. Bengelend. Vreeman schatert het uit. En één man. Met een zwarte cape om zijn ongelijke schouders. De mongolen-Dracula strompelt door de kamer. De hele film lang. En probeert de mongolen-vrouwen in de nek te bijten. Een probleem. Ze hebben nauwelijks een nek. Dracula blijft proberen. Met plastic hoektanden. Zo te zien. En rollende ogen. En kwijl. Veel kwijl. Vreeman komt niet meer bij van het lachen. Een vreemde man. Een uiterst vreemde man. Een burgemeester. Ik besluit mee te lachen. Mijn gevoel voor hiërarchische verhoudingen. Krijg bovendien goed betaald voor deze column. En je moet toch iets. Kan ook gaan huilen. Maar dat levert niks op. Het belooft een lange avond te worden. En nacht. Waarschijnlijk.