Pasen. Alweer een actueel onderwerp. Ja, U wordt verwend. U wordt in de watten gelegd. Alles voor Mijn Lezers, luidt niet voor niks mijn devies. U verdient het. Zwoegende Arbeider. Tenminste íemand die rekening met U houdt. Het werd eens tijd…Pasen dus. Voor het eerst verscholen ei gegeten. Tussen het andere voer door. Bakken vol voer. Lekker vreten en daarna weer alles uitschijten. En Jezusfilms kijken. Heel veel Jezusfilms kijken.
The greatest story ever told. Jesus Christ Superstar. Il Vangelo secondo Matteo. The last temptation of Christ. Life of Brian. The gospel according to John. The passion of the Christ. The robe. Jesus du Montréal. Ik kijk ze met Pasen állemáál. Ook de pornovarianten op Het Verhaal Aller Verhalen. Maria Magdalena takes Bethlehem. The eel of Jesus. Mijn enige criteria: Jezus doet mee én hij wordt aan het kruis genageld. Pok! Pok! Pok! Komt U gerust binnen. Gezellig meekijken. Biertje? Pok! Pok! Pok! Aaaahhhh!!!
Waar het vandaan komt? Ik weet het niet. Van kindsbeen af – enig archaïsch taalgebruik hoort bij het thema – ben ik gefascineerd door de kruisiging. Ik was vroeger al met Pasen niet voor de televisie weg te slaan. Heb er ook veel over gelezen. Ken de evolutie van de kruisiging dus goed. Een kort resumé voor U. De Cultureel Ingestelde Arbeider. Juíst voor U. Jezus was ook van eenvoudige komaf. En ook cultureel ingesteld. Dat schept een band tussen hem en U – ja, ik weet hoe ik mijn lezers moet binden. Heb alle stijlmiddelen onder de knie.
Ebbenhout. Daar begon het mee. De reden: het zaagde wel makkelijk. Logisch, het hout was te zacht! De eerste gekruisigden vielen al na een paar uur van het kruis. De meeste wisten al strompelend te ontkomen. Dat was niet de bedoeling. Een nieuwe houtsoort dus. Kersenhout. Bleek te hard. De spijkers wilden er niet in. Een geklungel van jewelste. Extra pijnlijk voor de veroordeelden. Dat was het enige voordeel. Verschillende houtsoorten passeerden de revue. Eiken. Te hard. Palm. Te zacht. Enzovoorts. Enzovoorts.
Notenhout. Dat bleek uiteindelijk het meest geschikt te zijn. Een ander probleem: hoe de veroordeelde het beste te kruisigen? Ook dat was niet zo gemakkelijk. Het spijkeren ging prima. Spectaculair ook voor de toeschouwers. Natuurlijk sloegen de beulen wel eens expres mis. Of joegen de spijkers door de botten. Pok! Pok! Pok! Aaaahhhh!!! Maar helaas: de spijkers trokken door het vlees heen. Vanwege het gewicht. Het lijf zakte omlaag. De spijker spleet het kuitbeen. De handen scheurden los. Lekker pijnlijk. Dat dus weer wel. Maar weer ontkwamen enkele gekruisigden al strompelend. Was opnieuw niet de bedoeling.
Komen we bij het eind van het evolutieproces. – Ja, ik weet me tot de kern te beperken. – De armen werden vastgespijkerd én vastgebonden. De voeten vastgespijkerd én ondersteund. Eindelijk kon het uitschot lekker lang lijden. Kregen de toeschouwers waar voor hun geld. Het duurde nu gemiddeld een dag of vijf voordat de gekruisigde stierf. Nee, niet door honger of dorst. Ook niet uit wroeging zoals velen dachten. Het was veel simpeler: ze braken hun nek! Na een paar dagen hielden de nekspieren het niet meer en…KRAK! Het hoofd is immers relatief gezien het zwaarste lichaamsdeel. Ja, ja, wie leest die leert.
In die tijd kwam ook Jezus aan de beurt. Een zelfmoord dit keer. Om de zonden van de mensen op zich te nemen. Of zoiets. Het beloofde een waar spektakel te worden. Vrijwillig laten kruisigen. Dat wilde het volk zien. Daar betaalden ze graag voor. Drommen mensen dus op Golgotha. Ze hadden eten en drinken meegenomen. En een deken. Van kamelenhaar. Klaar om de rit tot het eind toe uit te zingen. In opperbeste stemming. Olé olé olé olé…Het liep helaas uit op een teleurstelling. Hoe dat zo? Zo:
Jezus was flink gemarteld. Dat wel. Veel bloed dus. Een lang lijden lag in het vooruitzicht. Dat ook. Extra lang, want het bloed was gestold rondom zijn baard. Zijn hoofd had zo een steun. Kon hij lekker lang arrogant de menigte bezien. Hun zonden op zich nemen. Of zoiets. Zonder al te snel zijn nek te breken. Tot zover verliep alles volgens plan. Jezus zou uiterst langzaam creperen. De regie was uitstekend. Maar toen gebeurde het…Een Romein had compassie met de zelfmoordenaar! Hij smeerde een sneldodend gif op zijn lans en stak deze resoluut in Jezus zijde. Een harde schreeuw. Nog enig gestamel naar de lucht. De laatste zucht al. Veel gemor. Van het kruis af. Veel gemor. In het graf. Veel gemor. Herrezen. Heilig. Bekendste protagonist in de literatuur. En in de cinematografie. Met afstand. U kent het vervolg uit Uw hoofd.
Met Pasen maakt mijn dvd-speler dus overuren. De ene na de andere kruisiging volg ik geboeid. Ontdek ook elk jaar weer dezelfde fouten. Verkeerde houtsoort. Klopgeluiden te zacht. pok. pok. pok – met dolby surround helemaal een lachertje. Maar goed, ik vermaak me toch elk jaar opnieuw. Wat het precies is? Zoals ik al zei: ik weet het echt niet. Al slaat U me dood! Mijn psycholoog: “Geniet maar lekker jongen. Daar is helemaal niks mis mee. En voel je de behoefte om te masturberen, lekker doen.”
Vorig jaar Pasen. In de bioscoop dit keer. Mijn vader meegenomen naar The passion of the Christ. Weinig fouten. Notenhout. POK! POK! POK! En veel bloed. We keken geboeid. Zit blijkbaar in de familie. Tot opeens mijn maag begon te knorren. Terwijl ik toch van tevoren veel voer naar binnen had gewerkt. Heel veel voer. Het knorren hield maar niet op. Ronduit storend voor mijn vader. Ruzie dus, blablabla. Diezelfde week naar mijn psycholoog gegaan om het nieuwe symptoom te analyseren. Wat bleek? Mel Gibson had Jezus zo laten martelen dat de ribbenkast bloot kwam te liggen. Dat prikkelde mijn eetlust blijkbaar. Pavlov! Stimulus: bloedende ribben. Respons: spareribs. Honger. Knorrende maag. Ruzie. Poppen. Dansen…Pasen, het blijft een feest. Voor oog. Voor oor. Voor maag.