Na een welverdiend reces in voormalig Joegoslavie (waarover nog wat korte impressies volgen) neem ik de tweewekelijkse theaterdraad maar weer eens op. Op woensdag 12 oktober jl bezocht ik in theater de Vorst de premiere van de ‘dance and music performance’ Hellrot van Sonja Augart / Fragmenta en, eerlijk is eerlijk, dat viel niet mee. Iemand aan de toog sneerde dat Frau Augart zich te internationaal achtte voor bijvoorbeeld Stilburg. Ook al zijn het niet haar eigen woorden, ik kan me daar wel iets bij voorstellen.Zo’n 10 jaar geleden studeerde Sonja Augart als ‘lieveling van de Tilburgse dansscene’ af aan de plaatselijke dansacademie met opmerkelijke producties bijv. op het dak van de Tivoliparkeergarage en op straat in de Willem II straat. Maar eigenlijk daarna begon waarschijnlijk pas haar echte zoektocht naar het wezen van wat ze wilde zeggen, wilde tonen. In mijn optiek is dat zoeken een moeizaam proces, waarin haar werk zich steeds meer naar binnen keerde naar mate in de begeleidende schrijvens het woord communicatie meer opdook. Letterlijk verlegde zij ook haar grenzen door met clubs als Forced Entertainment of met Frederic Flamand (Expo 2000, Hannover) en vooral Jerome Bel te gaan werken. Ik denk vooral dat laatstgenoemde een beslissende invloed heeft op haar eigen werk. Met ‘The show must go on’ reist zij de hele wereld rond. Maar de taal van Bel of Forced Entertainment wordt gesproken in Keulen, in New York, Ottawa, Columbus en Minneapolis, in Korea, Frankrijk, Scandinavie, maar niet hier; zeker niet na het verdwijnen van het Moving Mime Festival. Zo zijn we de taal verleerd waarin we samen poogden te communiceren. Maakt dat de voorstelling er beter op? Ik denk het niet. Tijdens een ellenlange ‘did I fall or was I pushed’ slaapwandeling op snoeiharde muziek (Sonic Youth) kwam het ‘where am I now, why did I come here at all?’ onontkoombaar naar boven om niet meer te verdwijnen. Precies wat de choreografe wilde bereiken? Misschien. Maar dan toch tevergeefs, want uiteindelijk loopt de voorstelling over mijn rug weg. Als ik een horloge had gehad had ik de snelste wijzer gevolgd, nu heb ik puur op gevoel de seconden af zitten tellen.
JA MAAR JA TOPTIEN
1 (1) SLEON vissen,vissen,vissen (www.mexicanos.nl / films)
2 (2) SMOEDER mugmetdegoudentand (www.mugmetdegoudentand.nl)
3 (-) ‘SSONJA hellrot (www.fragmenta.nl)
(tip) HOUDOE EN BEDANKT
Van 20 t/m 23 oktober organiseren de Leidsepleintheaters in Amsterdam ‘Transito’ voor de tweede maal. Aflevering 1 ging over de inburgering. Nu een programma over de transit van waarheid naar leugen. De nieuwe mythes die ontstaan of worden gemaakt door een beetje waarheid toe te dienen aan de leugen. Met op zondag 23 oktober 20.00 uur in Paradiso: Het Songfestival van het Afscheidslied, een songfestival om afscheid te nemen van 26.000 uitgeprocedeerden – ‘Nederland is gastvrij’. www.mythe.nu
Reacties
3 reacties op “JA MAAR JA, ‘SSONJA + HOUDOE EN BEDANKT (tip)”
Ja maar ja, PeeJee
Het is als maker altijd prettig te merken dat je werk aanleiding tot analyse is, ook al kan de analyticus zich niet vinden in wat hij of zij heeft gezien.
Jammer in dit geval is dat jij het nodig vindt een snerende derde ten tonele te voeren om jouw mening kracht bij te zetten, daarbij doel ik op de verdachtmaking dat ik mij als maker te
Reactie Pietjan Dusee
De column van Pietjan Dusee van 17 oktober 2005 over de voorstelling
Mijn webmaster heeft mij duidelijk gemaakt dat ik meteen moet aangeven wie ik ben: ik ben Pietjan Dusee en ik ga hier reageren op de reacties van Sonja Augart en Jos Wilbrink op mijn column (datum etc. maar als ik het goed begrijp staat een en ander nu boven mijn schrijfsel).
Drie dingen:
1.
‘dat Frau Augart zich te internationaal achtte voor bijvoorbeeld Stilburg’.
Natuurlijk is de formulering door mij geleukt, maar het is wel degelijk waar dat, en niet alleen bij deze productie, maar ook bijv. bij het samenwerkingsproject met Noelle, deze opmerking gemaakt werd. Het is niet een leuk stijlmiddel van ondergetekende om een geinige column te maken. ‘Het zijn niet haar woorden (Sonja) zeg ik’. Maar stel dat het haar woorden wel zouden zijn, zeg ik, dan zou ik daar wel begrip voor hebben. Begrip voor niet een verdachtmaking, maar juist begrip voor het fundamentele onderzoek dat de maakster aangaat en dat niet tot de alledaagse theaterpraktijk van kijkcijfers en doelgroepen behoort. Sonja, Fundament, Hulde!
2.
En dit gaat vooral naar Jos.
In de internationale werking van de kunst en in het bijzonder het dansaspect zijn wij, Nederland, in mijn perspectief, belangwekkend aan het afhaken. Gutteguttegut wat vinden wij onszelf goed bezig. Maar we zijn er gewoon niet meer in een internationale context. Dat Tilburg zo goed bezig zou zijn? Den Bosch? Maastricht? Randstad? Ja, Tilburg is goed bezig, wil makersstad zijn en trekt daar haar nek voor uit. Het is niet mijn minderwaardigheidscomplex, juist niet.
3.
En nu weer voor Sonja.
Ja, ik bedacht ook dat mijn, overigens eerlijke, beleving van de voorstelling niet te cynisch geformuleerd was. Temeer omdat ik het internationale mogelijke discours helemaal niet cynisch bedoelde.
Maar wat ik wel wil benadrukken: ik vond jouw voorstelling echt zuigen in een onnoemelijke uitgestelde val, een vormeloosheid in mijn esthetiek en tegelijkertijd, zeker ten opzichte van de ’try-out’ voor de zomer, met een grote professionaliteit uitgewerkt. Het stomme is dat ik jou beschouw als een maker die haar nek echt uitsteekt en natuurlijk omdat jij probeert boven het maaiveld eerder afgemaakt wordt. Ik wil mijn waardering uitspreken voor wat jij aangaat. Maar echt, ik vond de voorstelling echt niet….echt niet…..
groet
pietjan dusee