Hoe ontruim ik een wachtkamer: Gedichtendag 2012

Ik moest toevallig afgelopen landelijke Gedichtendag met het openbaar vervoer naar Eindhoven reizen. Onze Tilburgse stadsdichters trof ik in één groepje aan op het station. Theater van de Verloren Tijd ziet er op zijn gemak uit. Ze ontfermden zich als een hen over hun welsprekende kuikentjes.

Met nog vijftien minuten gratie nam ik er de tijd voor om naar gedichten te luisteren. Esther Porcelijn las haar gedicht voor over vrijen met een boekenkast. Een voorbij denderende trein onderbrak haar. Ze beviel vervolgens van een sigarendoosje. Een interessante ‘Verwantlung’. Ze heeft potentiaal. Met Frank van Pamelen werd het een soort dansje om van te genieten. Heel vrolijk. Bij Jace van de Ven en Sjon Brands kreeg ik gedichten te horen over het station van Tilburg. Het verruimende hieruit is dat Van de Ven zijn gedicht van heel ver gaat halen, namelijk bij een Bedoeïenen tent uit de woestijn. Cees van Raak overwint zijn afgewezen liefdesverklaring. Hij schoof door naar “juf Joke van klas acht”.

Van elk een kreeg ik een Vervoeringsbewijs. Volgens Van Raak kan ik bij het overleggen van alle vijf bewijzen een jaar gratis reizen met de NS. Hij moet het alleen nog regelen. Ik zal de boetes naar hem doorsturen. In de trein las ik alle vervoersbewijzen. Stroom van Van Pamelen is helemaal on-Franks on-vrolijk. Het gaat over de dood. Het meest vervreemdend gedichtje is van Van de Ven: In de optocht onderweg…

Een echte oneliner die als een bom binnenkomt, ontbreekt.

Niet iedereen op het station was te vinden voor dit gezamenlijke charme offensief van de stadsdichters van Tilburg en de NS. Achteraf kreeg ik van Brands te horen dat hij zelfs een hele wachtkamer leeg wist te krijgen met zijn voordracht. Of was er toch een trein in aantocht?