In deze dagen rond Internationale Vrouwendag ben ik blij met een paar dichters die echt in het oog springen. Biograaf Maaike Meijer en regisseur Paula van der Oest werkten flink hieraan mee. Vrouwen over vrouwen.
Een van mijn favoriete Nederlandse dichters is Vasalis. Met M. Vasalis – een biografie ligt haar oeuvre weer voor het oprapen en herlezen. En met wat een genoegen! Met slechts vier dichtbundels is dit deel van haar levenswerk te overzien: Parken en woestijnen (1940), De vogel Phoenix (1947), Vergezichten en gezichten (1954) en de postume bundel De oude kustlijn (2002). Voeg daarbij de grondige analyse Een misverstand om in te geloven (2006) van cultuurwetenschapper Léon Hanssen van de Universiteit van Tilburg en genoemde biografie en je hebt leesstof om je levenslang mee te verrijken. En toch was het maar een deel van haar levenswerk, want ze was ook moeder en psycholoog.
Actrice Carice van Houten zette een Zuid-Afrikaanse dichteres in het schrale Nederlandse lentezonnetje met haar hoofdrol in Black Butterflies. Deze film over de tragische en vroeg gestorven Ingrid Jonker is vanaf 31 maart in de filmtheaters te zien. Haar leven was intens en dramatisch en eindigde ook zo, maar haar poëzie klinkt licht en vrolijk. Haar werk is al vele male op muziek gezet, bijvoorbeeld door Chris Cameleon met Ek herhaal jou (2005). De gelijknamige Nederlandse vertalingen verscheen opnieuw deze maand met Ik herhaal je bij Uitgeverij Podium. Het oeuvre van Jonker is voortijdig gestopt en daarom klein. Het is even overzichtelijk als dat van Vasalis. In Black Butterflies spreekt Van Houten vaak poëzieregels uit, want bij Jonker was poëzie een intrinsiek deel van haar leven; niet slechts een deel zoals bij Vasalis.
En wat gebeurt er met vrouwelijke schrijvers en dichters uit Tilburg? Niet zoveel. Ze zijn met een lampje te zoeken.