Geplaatst

Poetry – film als een glanzende kiemcel

Met de Zuid-Koreaanse arthousefilm Poetry (2010) probeert filmmaker Lee  Chang-dong het wezen van poëzie op dezelfde wijze te tonen als Simon Vestdijk dat eerder had gedaan in De glanzende kiemcel. Chang-dong gebruikt het eenvoudige leven van een zessenzestigjarige oma Mija. Vestdijk gebruikt een achttal lezingen in de gijzelaarskamp Sint Michielsgestel (1942-‘43). Beide pogingen omvatten iets organisch.

Vestdijk beschreef de poëzie (als) “het stadium van eeuwige jeugd in de ontwikkeling van de menselijke geest, – een jeugd zo eeuwig, dat zij op paradoxale wijze de ouderdom mede omvat en in zich opneemt” (p.35-36). De verhaallijnen in Poetry worden circulair verfilmd en versterken het idee van “the circle of life” waarin leven en dood elkaar eindeloos opvolgen.

De openingscene is een camera shot van de rivier Han met een groothoeklens. In het stromend water drijft het lijk van een meisje. Het blijkt later om een zelfmoordgeval te gaan. Het meisje was slachtoffer van een groepsverkrachting waaraan de kleinzoon van oma Mija deelnam. Met precies dezelfde camera shot eindigt de film. Het drijvende lijk van Mija wordt gesuggereerd. Haar hoedje is haar vooraf gegaan.

Voorafgaand aan deze scene staat het betreffende meisje in haar schooluniform op de brug. Ze kijkt naar het snelstromende water van de rivier. Dat deed ook oma Mija meerdere keren eerder.

Binnen deze twee cirkels kreeg Mija te horen dat ze aan Alzheimer lijdt. Haar verlangen om een gedicht te schrijven beweegt haar om zich aan te sluiten bij een cursus. Ze zoekt troost. In haar boekje noteert ze alle verdwijnende woorden over een appels, bomen en bloemen. Ze is het enige die uiteindelijk een gedicht aanlevert direct voor haar gesuggereerde zelfmoord.

Het is niet alleen Alzheimer die haar leven kapot maakt. Kleinzoon Jong Wook helpt flink mee. Als ze niet mee kan betalen om zijn verkrachtingsdaad te verdoezelen, komt ze terug op de seksuele attenties van haar gehandicapte, steenrijke, oude werkgever. Nog een cirkel.

Poetry is een glanzende film over zingeving aan ondraaglijke werkelijkheden.

 

http://youtu.be/fo2dfY317-k

Reacties

Eén reactie op “Poetry – film als een glanzende kiemcel”

  1. cees henk knettergek avatar
    cees henk knettergek

    Citaat: " In haar boekje noteert ze alle verdwijnende woorden over een appels, bomen en bloemen. Ze is het enige die uiteindelijk een gedicht aanlevert direct voor haar gesuggereerde zelfmoord."

    Verdwijnende woorden noteren? EEN appels? Ze is HET enige? Gesuggereerde zelfmoord?

    Typisch weer Carina met haar kubrantskulderde koertliezers