Uit de anonimiteit…

Sinds 11 maart ben ik ineens publiek bezit. Da’s flink wennen.
Ik gun iedere Tiburger een sociale, duurzame en leefbare stad. Een stad waar je gelukkig kan zijn. En omdat ik niet op zie tegen de bergen papier, de vele uitnodigingen, scherpe debatten en het nemen van verantwoordelijkheid, heb ik me verkiesbaar gesteld voor de raad. Puur idealisme dus. Niet omdat ik zoveel behoefte had aan aandacht, mijn foto in de krant of een eigen blog. Geloof mij, als zelfstandig ondernemer verdien ik genoeg, dus voor geld hoef ik het ook al niet te doen.

Raadslid ben ik omdat ik een bijdrage wil leveren aan deze mooie stad. Niet meer en niet minder. In grote lijnen weet ik dus goed wat ik wil bereiken, op specifieke dossiers, tja, daar heb ik meer tijd voor nodig. Tilburg is een grote stad en er is veel te weten. De oud-gedienden roepen in koor: “Geef jezelf een jaar, dan heb je het echt onder de knie”. Voor het opbouwen van dossierkennis kan ik mij dat voorstellen, maar mijn anonimiteit als Tilburger ben ik sinds 11 maart al voor een deel kwijt. Dat is soms leuk, soms lastig, maar vooral erg wennen.

Mijn foto in de krant
De buurman laat zoals iedere dag zijn hond uit. Zo, zegt hij, jij staat er gekleurd op!. Terwijl ik mijn sleutels pak kijk ik hem aan. Ja, jouw foto, stond toch in de krant? Ik weet niet meer waarover het ging, maar jij zit nu toch in de gemeenteraad? Lachend kijk ik hem. “Ja, dat klopt”.
Mooi, zegt ie, dan weet ik voortaan waar ik moet zijn als ik klachten heb over het parkeren hier in de buurt. Prima, buurman, zeg ik lachend, u weet me te vinden!

Zaterdagavond; L’Avventura
Heerlijk een avondje uit met mijn lief. Genieten van hip-hopjazz en traditionele Chinese muziek. Een prachtig heftig toneelstuk en een bijzondere dansvoorstelling. God, wat houd ik toch van deze stad en deze initiatieven.

“He, jij zit toch in de gemeenteraad?”, hoor ik iemand achter mij zeggen. Ik draai mij om en knik. “Hoe gaat dat nou verder met de cultuur in deze stad?” “Met al die bezuinigingen blijft er niets meer over”. “GroenLinks vindt cultuur toch belangrijk?!”. Ik klap dicht en neem snel nog een slok bier. Vele gedachten vliegen door mijn hoofd. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet zeggen.
De man kijkt mij hoopvol aan. Terwijl ik mijn bier weg slik, antwoord ik: “Ja, GroenLinks vindt cultuur belangrijk, daarom hebben wij onze wethouder ook op die portefeuille zitten. Met het goede hart, moet gekeken worden hoe bezuinigd kan worden. De wethouder is samen met de cultuurmakers en aanbieders aan zet. Het lijkt mij goed af te wachten waar zij mee komen”. De blik die mij ten deel valt, spreekt boekdelen. Snel neem ik nog een slok. Nu weer gewoon genieten, even geen politiek.

Weg anonimiteit, zoekend naar een eigen weg
Het is echt nog even wennen, zomaar herkend en aangesproken te worden. Sorry, als ik nog niet altijd even goed en vriendelijk reageer. Natuurlijk mogen Tilburgers mij aanspreken over mijn werk als raadslid. Dat vind ik hartstikke leuk, maar ik moet wel eerst nog even over mijn eigen verlegenheid heen. Dus als dat komend jaar nog niet vlekkeloos gaat: sorry!

Mijn eerste blog is nu een feit. Weg anonimiteit, de eerste stappen als publiek bezit zijn gezet.

Enjoy!

Sandra Franken / GroenLinks raadslid Tilburg

Op mijn i-pod deze week: