Aan de verdwenen bomen in Tilburg
Al die vreselijke ongelukken die er hier gebeurden
Alle zonnestralen die ze moedwillig tegenhielden
Al die zware takken die ze zomaar lieten vallen
Al die ziektekiemen die ze wijd en zijd verspreidden
Ze lieten vrijwillig honden tegen hen hun poot oplichten
En het schijnt dat ze stoeptegels scheef deden liggen
En ’s nachts in de hoofden van onze plattelandspolitici
Spookten: we groeien door tegen de verdrukking in
De wethouders beweren dat ze brutaal een blad opstaken
Naar hen die onze stad geen trend willen onthouden
En ik heb zelf gehoord dat ze giechelden in hun kruinen
Toen Tilburg zei de groenste stad van Nederland te zijn
Natuurlijk moesten ze weg, je kunt niet alles tolereren
Straks zouden ze mensen ronduit om zijn gaan waaien
Of oude vrouwtjes met een tak om hun oren gaan slaan
Je weet hoe dat gaat met bomentuig: van kwaad tot erger
In dit dorp waar we op cityringen achter onszelf aanjagen
Past iets zonder vormgeving niet meer in het stadsdesign
Al die bladerenwirwar hindert gruwelijk bij het besturen
Goed dat de bomen weg zijn, het moest niet langer duren
© JACE van de Ven