Het Platte Land

Na ruim een week in de 25 miljoenstad Istanbul is het een verademing om de Turkse binnenlanden in het kunnen fietsen. Al de eerste fietsdag bereik ik Iznik, waar de beroemde originele Iznik tegels vandaan komen. Deze gaan in Istanbul als handgemaakt voor veel geld over de toonbank, terwijl zelfs ik nog wel kan zien dat het fabriekswerk is. Ik heb nota bene alleen met metaal, hout, glas, brood en brieven gewerkt. Dan te bedenken, dat de originele Iznik techniek in de 15e eeuw naar Turkije kwam, doordat de toenmalige machthebber simpelweg mozaïek-kunstenmakers uit Perzie naar Iznik bracht. Origineel Iznik is eigenlijk op zich al een soort namaak, al is er in ruim 5 eeuwen natuurlijk een eigen techniek en kleurgebruik ontstaan. Valt hier een parallel met Tilburg te trekken? Schrobbelaer, suikerwater voor wanna-be-liquior-slammers, is niet erg oud en lijkt te zijn afgeleid van Beerenburg. Hoe origineel is dat Friese drankje? En de Lindeboom: iedereen weet, dat dat een immigrant van de Tongerlose abdij is. En waar de Tongerlose abt de mosterd voor bij de Abdijkaas en het Abdijbier haalt: ik weet het zo net nog niet, maar wellicht schuilt hier een vroegmiddeleeuws katholiek compot.

Twee mooie wildkampeerplekken voor en na Eskeshehir en dan breekt het Turkse hoogland aan: schier eindeloze vlaktes, spaarzaam bevolkt door meer schapen dan mensen. Wel steeds meer Turken die een woordje Duits, Frans, Nederlands praten, oude gastarbeiders uit onze contreien. Mijn frame vindt het een mooie streek om te breken. Gelukkig heb ik een Stalen Ros, zodat dit nog voor 9 uur ’s ochtends verholpen is om niet door 2 vakkundige lassers uit Cihanbeyli. Na een mooie eerste Karavanserai op de zijderoute (een camping voor middeleeuwers zonder caravan, vouwwagen of tent) en de prachtige Ilhara valei kom ik in Cappadocia. Een vreemdsoortig landschap, tal van stalagmitische gesteenten in diverse gedaanten, kleuren en vormen. Tegelijk waan je je in een science-fiction film, een middeleeuws bizar verhaal en een oosters sprookje. De Efteling zonder Piek maar zo ontstaan door jarenlange weersinvloeden.

Mijn ingewanden waarderen het hun toegeworpene op dat moment niet helemaal. Ze noden me tot het beleven van 2 ziekenhuisavonturen. Waar de Nederlandse gezondheidszorg lijkt verzand in bureaucratie, doet men hier op zondagochtend in het ziekenhuis van een klein plaatsje gewoon even bloed- en faecaal onderzoek. Gratis en zonder gezeur over verzekering, ziekenfondspasje, wie is uw huisarts, bent uw al bij de centrale huisartsenpost geweest, waar is uw verwijsbrief, uw naam komt in ons systeem niet voor, wat is uw burgerservicenummer en meer van die janboel. In ziekenhuis 2 in Adiyaman krijg ik gelukkig hulp van een geweldige man, die me met zijn beetje Engels door de onderzoeken en wachttijd loodst. Bureaucratie en grootschaligheid, ook daar ligt natuurlijk een verband, zo blijkt hier. Zullen we de zwarte doos-bewoners eens in 20 kleine gekleurde doosjes over heel Tilburg verdelen? Integratie door ambtenarensegregatie.

Enfin, een litertje infuus en een verdubbelde dosis pillen voor 10 dagen brengen me uiteindelijk genezing, maar niet nadat ik nog ziek amper te voet de 100 meter kan klimmen tot de top van Nemruth Dagi. Een despoot die ruim 2 eeuwen voor Christus door Turken, Perzen, Grieken en alle clubs die destijds martiale Champions League speelden min of meer gedoogd werd met zijn Mickey-Mouse landje, richtte hier standbeelden op van hemzelf en 4 Griekse goden op een 2150 meter hoge top. Hadden Ruud, Jan, Hans, Els en de hunnen aan een dergelijk project maar de miljoenen besteed, die nu in het gootsteenputje van Midi, Mall en Veemarktkwartier verdwenen.